-Σήμερα άκουγα αυτό. Νομίζω πως μετά από χρόνια βαθιάς αγάπης για τους Dead Can Dance μπορώ να προσδιορίσω τι νιώθω ακούγοντάς το.
-Λύπη νιώθω. Λύπη, άγρια καταφρόνια και πόνο.
-Κι ας παίρνουν τα όνειρά μας σάρκα και ας ακολουθούμε τα μονοπάτια που πάντοτε επιθυμούσαμε. Λύπη τελικά. Όχι χαρά. Λύπη για αυτά και αυτούς που αφήνουμε πίσω, που πλέον θα χαθούν και πλέον δεν θα υπάρχει επιλογή. Ποτέ ξανά.
-Το καταλαβαίνεις; Απλά δεν γίνεται να γίνουν τώρα πια. Επέλεξες. Μόνο οι λιποτάκτες γυρνάνε πίσω. Αυτό λέει το κομμάτι, είναι ένας θρήνος για αυτά που αφήνουμε πίσω. Και ας μη ξέρω τη glossolalia της Lisa. Και ας το ακούω πριν από κάθε μου νέο ξεκίνημα, ταξίδι ή περιπέτεια για ενθάρρυνση. Αυτό είναι.
- Και εσύ το ακούς ακόμη πριν από κάθε σου νέο ξεκίνημα, ταξίδι ή περιπέτεια για ενθάρρυνση. Δεν έχεις βρει κάτι καλύτερο. Το κατάλαβα σήμερα που σε είδα μετά από αρκετό καιρό και ας μη μου το είπες. Βέβαια δεν ξέρω τι νιώθεις όταν το ακούς. Το να προσποιηθώ πως καταλαβαίνω τι νιώθεις γενικώς θα ήταν μεγάλη υποκρισία.
-Μια εποχή νόμιζα πως ξέρω. Τότε που πίστευα πως ξέρω τα πάντα.
-Για να καταλάβεις το μέγεθος του προβλήματος, σε έχω ικανή να το ακούς και να νιώθεις χαρούμενη, ευτυχισμένη.
-Ή απλά να μη νιώθεις τίποτα.
-Βέβαια αν δεν ένιωθες τίποτα δεν θα χρειαζόταν να σηκώσουμε όλους τους μηχανισμούς άμυνάς μας σήμερα ο ένας απέναντι στον άλλο λες και γίνεται καμιά τιτανομαχία. Δεν θα κάπνιζες δίχως αύριο και δεν θα έλεγα τα χαζά αστειάκια μου ούτε θα πηγαίναμε στις γωνίες μας κάθε λίγο και λιγάκι και να κρυώνουμε εκεί. Σάμπως μας ανάγκαζε κανείς να κάτσουμε, στη τελική; Τρομάξαμε και τους άλλους με την ασυνήθιστη συμπεριφορά μας.
-Οπότε απλά νομίζω πως νιώθεις τα λάθος πράγματα. Δεν ξέρω τι. Κάτι θα νιώθεις και εσύ. Δεν ξέρω τι ακριβώς. Αν ήξερα δεν θα ήμασταν εδώ.
-Και τότε το ποστ αυτό δεν θα είχε λόγο ύπαρξης.
(εγώ πάλι θα ήξερα πως ο δικός μου είσαι εσύ)
