Ενθουσιασμός, ομίχλη και λίγο χιόνι τα πρωινά (εχμμ έχεις το σκουφί με τα ωραία χρώματα να σε προστατεύει, δεν είμαστε δα και Βόρειο Πόλο, νότιε όταν σε συμφέρει, μασκαρά), η συχνότητα κατανάλωσης τσαγιού αυξημένη εκθετικά (πανδαισία) μα ακόμα, αλάνθαστα και για πάντα, είσαι ο μόνος που κρυώνει.
Και βλέπεις όνειρα που κυκλοφορείς με τρια σκουφιά και πέντε ζευγάρια κάλτσες και χωρίς παπούτσια (γιατί άμα φοράς πέντε ζευγάρια κάλτσες δεν χωράνε τα παπούτσια :) ) και γελάνε μαζί σου οι άνθρωποι και ξυπνάς με τρόμο.
Οι άνθρωποι, που είναι απορροφημένοι με τις δικές τους ασχολίες, μόνιμα με ακουστικά και μπροστά σε πλήθος οθονών, που άμα γινόταν θα χα και εγώ πεντέξι να βάλω στη μία ανθρώπους που μ'αρέσουν και είναι κάπως μακριά.
Και άντε να τους πάρεις κουβέντα με αυτά τα πολύ μεγάλα ακουστικά (λες και είναι στο διάστημα, δηλαδή) που πρέπει να κουνάς τα χέρια σου ακατάληπτα και να κάνεις σήματα καπνού.
Λες έ θα βάλω και εγώ ακουστικά να προσποιούμαι πως είμαι σούπερ - απασχολημένος με κάτι ιδιαίτερα σημαντικό.
Αλλά τελικά να θυμάμαι τον παλιό μου φίλο τον bvdub όπως σε κάθε περιπλάνηση, και να ακούω τις μουσικές του όλη μέρα. Και να ακούω τις υπέροχες μουσικές του, για τη πόλη που γίνεται θάλασσα, για το μεγάλο του φινάλε, για την τέχνη του να πεθαίνεις μόνος και για τη φυλακή των αστεριών τους, για το πως ξεκίνησε το σημαντικότερο έργο του βρίσκοντας στη μέση του πουθενά σε άπταιστα αγγλικά το σημείωμα,
Please Don’t Forget Me.
Είμαι πάρα πολύ απασχολημένος λοιπόν. Πρέπει να κάνετε χορογραφία με τα χέρια για να μου μιλήσετε.
Με το κρύο θα τα βρούμε στη πορεία.
