Βλέποντας τη γη από ψηλά και ενώ η μπαταρία φαίνεται να τελειώνει σε όλες τις οθόνες που έχω μαζί μου, νιώθω φορτισμένος από σκέψεις.
"You want to live a lifetime each and every day" λένε οι αγαπημένοι μου Paradise Lost και το τελευταίο καιρό προς μεγάλη μου χαρά, έτσι νιώθω όλο και περισσότερο.
Νιώθω πως ο χρόνος περνάει με τους δικούς του ακατανόητους ρυθμούς και με εναλλασόμενα συναισθήματα.
Αναχωρήσεις, αφίξεις και όλα τα ενδιάμεσα. Terminals κάθε λογής. Θα μπορούσε κανείς να πει πως η ζωή είναι ένα μεγάλο αεροδρόμιο. Ψυχές που έρχονται, που φεύγουν, που αργούν, που έρχονται νωρίς.
Το θέμα βέβαια είναι να μην αργείς ενδιάμεσα και χάσεις καμιά αναχώρηση ή κάποια σημαντική άφιξη, να φτάνεις νωρίς και πάντα κάποιος να σε αποχαιρετά.
Και να επιμένεις: 'Άντε πηγαίντε, θα τα ξαναπούμε σε κάτι μέρες, πως κάνετε έτσι" ή "Δεν χρειάζεται να με πάρετε, αυτή τη δουλειά θα κάνουμε, κάθε μήνα;".
Αυτοί εκεί όμως. Κάθε μήνα σε αγνοούν επιδεικτικά και είναι εκεί. Και στην επόμενη αναχώρηση και στην επόμενη άφιξη. Μα και σε όλα τα ενδιάμεσα.
