23/9

I will always remember that day

because it is the day I got lost.

And now I will not be found again.

By anyone.

poor johnny's heart goes pitty pitty pat

because she looks just like a kitty kitty Kat

left all of me on the stage

Και τώρα; Με τι θα καταπιαστούμε τώρα; Τι θα γεμίσει την ψυχή μας άραγε, αυτό το κενό που έχουμε μέσα μας; Αυτό το κενό λέω. Αυτό που αδυνατούμε να κλείσουμε γεμίζοντας το με γνώση και αβυσσαλέα προσπάθεια. Ποιο ταξίδι έχουμε να περιμένουμε και σε ποια θάλασσα θα είναι άραγε;

της αγάπης

Τον ξεχώρισα μόλις τον είδα, ήμουνα ταχτική στα κηρύγματά του·

πούλησα κι ένα κτηματάκι της θειας μου για να τον ακολουθήσω.

Όμως όταν πια όλα τα ξόδεψα, αποφάσισα να πουλήσω και το κορμί μου,

στην αρχή στους ανθρώπους των καραβανιών, κατόπι στους τελώνες·

κοιμήθηκα με σκληροτράχηλους Ρωμαίους κι οι Φαρισαίοι δε μου είναι άγνωστοι.

Κι όμως μέσα σ’ αυτά δεν ξεχνούσα τα μάτια του.

Μήνες για χάρη του έτρεχα απ’ το Ναό στο λιμάνι

κι από την πόλη στο Όρος των Ελαιών.

Κύριε μυροπώλη, κάντε μου, σας παρακαλώ, μια μικρή έκπτωση.

Για ένα βάζο αλαβάστρου δε φτάνουν οι οικονομίες μου.

Κι όμως πρέπει να αποχτήσω αυτό το μύρο με τα σαράντα αρώματα.

Μ’ αυτό το μύρο θ’ αλείψω τα πόδια του,

μ’ αυτά τα μαλλιά θα σφουγγίσω τα πόδια του,

μ’ αυτά τα χείλη, τα πόδια του τα εξαίσια κι άχραντα θα φιλήσω.

Ξέρω, είναι πολύ αυτό το μύρο για τη μετάνοια,

ωστόσο για τον έρωτα είναι λίγο.

Κι αν μια μέρα ασπαστώ το χριστιανισμό, θα είναι για την αγάπη του·

κι αν μαρτυρήσω γι’ Αυτόν, θα ’ναι η αγάπη του που θα μ’ εμπνέει.

Γιατί, κύριε, ο έρωτας μου ανάβει την πίστη κι η αγάπη τη μετάνοια

κι ίσως μείνει αιώνια τ’ όνομά μου σα σύμβολο

εκείνων που σώθηκαν και λυτρώθηκαν ότι ηγάπησαν πολύ.

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Μαγδαληνή (1950)

and if I had a soul, it would never ache

Σε ακούω να μου λες. Το πρόβλημα βέβαια είναι πως εγώ έχω μια ψυχή κάπου μέσα μου. Και πονάει, εδώ και λίγο καιρό. Και νιώθω τον πόνο σαν φωτιά. Φωτιά που ξεκίνησε από το Μεγάλο Κενό Που Δημιουργήθηκε. Που προσπαθώ πάρα πολύ να γεμίσω. Αλλά, μα την αλήθεια, είναι τεράστιο. Δεν με αφήνει να γράψω, να αγαπήσω ή να πω σε κάποιον τι πραγματικά είμαι. Και αλήθεια, τι είμαι; Είμαι κάτι; Αλήθεια, είμαι; Ξέρω μόνο πως γεννήθηκα σε ένα νοσοκομείο. Από αυτά που οι άνθρωποι πάνε να πεθάνουν. Μόνος μου; Εσύ ξέρεις τι είμαι ή δεν το έμαθες ποτέ; Εσύ, είσαι; Αν ναι, τι είσαι; Παλιά νόμιζα πως είμαι όσα θέλεις να είμαι. Τελικά δεν ήμουν. Έχω τόσα να πω και δεν ξέρω πως. Δεν θέλω και να σας κουράζω δηλαδή. Γιατί λογικά περίπου αυτό ήταν, ε; Και τώρα μείνανε μόνο οι αναμνήσεις. Τα χρόνια θα περάσουν και για το υπόλοιπο θα έχουμε μόνο να θαυμάζουμε τον ουρανό κάθε μέρα, θα χαιρόμαστε όταν βρέχει και θα παρατηρούμε την αλλαγή των εποχών. Η κούραση είναι πολύ μεγάλη και είναι και εκείνος ο αγκώνας που πονάει, ξεκούραση συνέστησε ο γιατρός. Και πάλι γράφω σαν την ουδέν μου. Η μάλλον την αντιγράφω, γιατί δεν μπορώ να γράψω σαν αυτή. Γιατί εγώ τι έχω να σας πω; Δεν ξέρω καν τι είμαι. Μα τώρα κανείς δεν θέλει να είμαι κάτι.

του θανάτου (part 2)

Με βλέπω να τη χάνω την ευκαιρία. Δε μου βγαίνει, ρε παιδί μου, πώς το λένε. Τι πάει να πει, μη φοβάμαι κι έχει ησυχία εδώ; Αυτό ακριβώς φοβάμαι. Την ησυχία. Τόσος κόσμος και τίποτα. Σαλιγκάρι σέρνεται και σου γρατζουνά τα μηνίγγια. Ούτε ν’ ανασάνεις, όχι να μιλήσεις. Πλακώνουν οι ενοχές. Εγώ θορυβώ, οι άλλοι όχι. Εγώ ανασαίνω, εσύ όχι. Και ναι, φοβάμαι. Ούτε εδώ μπορώ να μιλήσω ελεύθερα. Τάφος σου λέει ο άλλος. Πας στοίχημα; Γειτονιές ολόκληρες γίνανε οι τάφοι. Και κουτσομπολεύουν οι γειτονιές. Να, πριν από λίγο. Ο πόνος πόνος αλλά η εσείς ποιον χάσατε περιέργεια, περιέργεια. Γι’ αυτό σου λέω. Κι οι τάφοι αυτιά. Μωρέ, λέξη δε βγάζω. Τώρα θα μου πεις, μπορούμε να τα πούμε πνευματικώς. Έχεις τα προσόντα να μ’ ακούσεις. 

Δε θέλω έτσι. Δε θέλω. Κουράστηκα με το πνευματικώς. 

Πνευματικώς μου τα λέω συνέχεια. 

Σωματικώς θέλω, σωματικώς, να ουρλιάζω και να χαίρομαι. Και πάλι δεν ξέρω.

Αν μπορούσα να στα πω, εννοώ, θα στα έλεγα; 

Και γιατί δε σου τα έλεγα πριν; Δεν ξέρω, δεν ξέρω. 

Πόσο μπορεί να τσαλακώνεται για να μην τσαλακωθεί κανείς; Πόση κούραση. 

Άκρη δε βγάζω. 

Πάω. Ίσως δε διάλεξα τη σωστή ώρα. 

Ίσως είναι ώρα αιχμής. Με το λιοπύρι θα ‘ρθω. 

Και βλέπουμε.

υγ. δικό της, για να μη το χάσω (και καλά)

life is but a dream

Good morning me, did you sleep well?

 Did you wake up feeling good?

Do the light and the wind and the smell and the sounds all seem like they're brand new and fresh this morning?

Is each and every cell in your whole body awake and alive now?

Today you are who you are today, see? You're still me, but you're a newer version.

Myself ten years from now... that's so far away it's almost impossible to imagine. Am I alone, or is there a wonderful person next to me? Well, knowing me, I'm sure you're causing all kinds of trouble for lots of different people... I'm sorry, I don't mean to, but it's all right.

That's part of life too isn't it? You're not perfect but you've got a lot to give. So remember - I'll always be cheering you on. 

In your time I'm no longer here, but I am here today, and I'll always be cheering for you, right here.

Cheering for you - my only self.

από αυτό

love

Spirit is arisen permeating every breath

Love comes through

We are all bonded here

Just about to see how beautiful we are

the more you seek, the more you'll see

 

με το νέο λεξιλόγιο της θλίψης μας

wake. never. fully. ever.

 

Εκείνο το συναίσθημα: "Εδώ δεν θα αγκυροβολήσω" και ξαφνικά νιώθεις τη θάλασσα να φουσκώνει γύρω σου.

Φ. Κάφκα, Αφορισμοί

ΥΓ 1. repost

ΥΓ 2. Που μάλλον σημαίνει πως 10 χρόνια τώρα, πάνω κάτω τα ίδια έχω στο κεφάλι μου.

ΥΓ 3. Τρία τέσσερα βιβλία, καμιά δεκαριά μουσικές και άλλες τόσες ταινίες.

ΥΓ 4. Και οκ πέρυσι είδα και το Aftersun της Charlotte Wells και έγινε και αυτό κομμάτι του psyche μου.

Εκεί κάπου κοντά στο Melancholia του von Trier, το Mirror του Tarkofsky και το Bellflower... δεν ξέρω ποιανού είναι αυτό. Εκεί κάπου δίπλα είναι το aftersun.

ΥΓ 5. Καλά πρόπερσι το είδα το Aftersun, οκ (περνάει λίγο γρήγορα τελευταία ο χρόνος, είμαι συνέχώς αρκετά απασχολημένος).

ΥΓ 6.  Λίγες μέρες αφου είδα το Banshees of Inisherin. 

ΥΓ 7. Και για αυτό θα σας πω μια μέρα. Γέμισε πολύ το psyche μου πριν δυο χρόνια.

ΥΓ 8. Άδειασα πολύ εγώ, βλέπετε.

ΥΓ 9. Τι θα έλεγε άραγε ο Αντρέι Αρσένιεβιτς αν έβλεπε πως βάζω τον Καθρέφτη δίπλα σε μια ταινία που είναι παρωδία του Mad Max;

ΥΓ 10. Λογικά τίποτα. Έτσι πιστεύω. Εμείς πάλι πήγαμε από τον Κάφκα στο Mad Max σήμερα. 

my little black angel

 Black angel, black angel

as you grow up

I want you to drink

From the plenty cup

disappears in the ether

 είναι που

αυτή τη φορά

δεν σε επισκέφτηκα.

αν και ξέρω που είσαι.

εδώ και πολύ καιρό.

εκεί που έχει πάντα αεράκι.

δεν έχεις φύγει.

και τώρα στεναχωριέμαι

που δεν πήγα.

σκέφτομαι καμιά φορά

την γωνίτσα σου.

σε όλα τα διαμερίσματα που μεγάλωσα.

αν και στα τελευταία που είμαι

δεν υπήρξε ποτέ γωνίτσα σου.

και σε σκέφτομαι συχνά.

τους ιδιωματισμούς σου,

τα yiddish σου.

και δεν μου έμαθες αρκετά.

ούτε ποιήματα μου έμαθες αρκετά.

ούτε ποιητική πρόζα.

αν μου μάθαινες σωστή πρόζα

δεν θα είχε

τελείες.

αυτό.

και αυτά που έγραφες για όταν είχα

γενέθλια.

αρχίζω να τα ξεχνάω

με τα χρόνια.

και μου μένει μόνο η γωνίτσα σου.

και ίσως ακόμα μου μένουν

τα μάτια σου,

η αφύσικα μεγάλη

μύτη σου, 

η καλοσύνη σου.

ο φόβος σου για τον Χίτλερ

αλλά και για τους

υπόλοιπους.

σίγουρα δεν θα σου άρεσε ο κόσμος

αλλά εμένα;

εμένα θα με λάτρευες.

όπως έκανες από την πρώτη στιγμή που ήρθα στον κόσμο.

δεν πήγες και ποτέ στο Τελ Αβίβ

αν και το είχες όνειρο.

μια μέρα θα πάω εγώ για σένα.

εσύ είχες το εισιτήριο,

εγώ θα πάω.

εσύ θα είσαι πάντα στη γωνίτσα σου

η ίσως

και στην γωνίτσα

μου.

θα διαλέξω μια για σένα τώρα.

και θα λέμε πως είναι

δική σου.

UN JOUR JE SERAI DE RETOUR PRÈS DE TOI

 

"No. This is somewhere to be.

This is all you have, but it’s still something.

Streets and sodium lights. The sky, the world.

You’re still alive."

what has been put asunder (shall again be whole)

 

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει

μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή

δεν αξίζει τον κόπο.

Επειδή σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμη

κι ας μην είναι όπως παλιά,

δε θα πει πως πέθανε η αγάπη,

κουράστηκε ίσως σαν καθετί που ανασαίνει.

Επειδή περνάς δύσκολες μέρες

σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς

που δεν κλείνουν, κι εγώ πηδάω

τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας,

δε θα πει πως δεν έχουμε

μοίρα στον ήλιο, έχουμε

τη δική μας μοίρα.

Επειδή πότε είσαι άνθρωπος

και πότε πουλί, φέρνεις στο σπίτι μας

ψωμάκια μικρά της αποδημίας

κι ελπίζουνε τα παιδιά μας

σε καλύτερες μέρες.

Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι

και δεν παραιτείσαι, ντρέπομαι

για τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου,

μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ,

αν αλλάζαμε θα ’μαστε πάλι

δυο άγνωστοι και θ’ αρχίζαμε

απ’ το άλφα.

Τώρα ξέρουμε πού πονάς

πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση,

διακοπή αίματος και κρυώνουν

τα σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό

να φορτίσει πάλι τα μέλη

με δύναμη κι έλξη και δέρμα ζεστό.

Επειδή είναι δύσκολο ν’ αγαπάς

και δυσκολότερο ν’ αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο

για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά

και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη

κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές

και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά

και καμένα, θέλοντας ο καθένας

να ’ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο

και πηγή, κατά τις περιστάσεις

ή και όλα μαζί στην ανάγκη,

δε θα πει πως εγώ δεν μπορώ

να γίνω κάτι απ’ αυτά ή και όλα μαζί,

κι αν είναι να περάσω

μια ζωή στη σκλαβιά –έτσι κι αλλιώς–

ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης.

| Μιχάλης Γκανάς | Προσωπικό (Γυάλινα Γιάννενα) | Ποιήματα | εκδόσεις Μελάνι |

sanctification (και πολλά υστερόγραφα)

 

MESCALINE

Rotting Ginsberg, I stared in the mirror naked today

I noticed the old skull, I'm getting balder

my pate gleams in the kitchen light under thin hair

like the skull of some monk in old catacombs lighted by

a guard with flashlight

followed by a mob of tourists

so there is death

my kitten mews, and looks into the closet

Boito sings on the phonograph tonight his ancient song of angels

Antinous bust in brown photograph still gazing down from my wall

a light burst from God's delicate hand sends down a wooden dove to the calm virgin

Beato Angelico's universe the cat's gone mad and scraowls around the floor

What happens when the death gong hits rotting ginsberg on the head

what universe do I enter

death death death death death the cat's at rest

are we ever free of - rotting ginsberg

Then let it decay, thank God I know

thank who

thank who

Thank you, O lord, beyond my eye

the path must lead somewhere

the path

the path

thru the rotting shit dump, thru the Angelico orgies

Beep, emit a burst of babe and begone

perhaps that's the answer, wouldn't know till you had a kid

I dunno, never had a kid never will at the rate I'm going

[...]

I want to know

I want I want ridiculous to know to know WHAT rotting ginsberg

I want to know what happens after I rot

because I'm already rotting

my hair's falling out I've got a belly I'm sick of sex

my ass drags in the universe I know too much

and not enough

I want to know what happens after I die

well I'll find out soon enough

do I really need to know now?

is that any use at all use use use

death death death death death

god god god god god god god the Lone Ranger

the rhythm of the typewriter

What can I do to Heaven by pounding on Typewriter

I'm stuck change the record Gregory ah excellent he's doing just that

and I am too conscious of a million ears

at present creepy ears, making commerce

too many pictures in the newspapers

faded yellowed press clippings

I'm going away from the poem to be a drak contemplative

trash of the mind

trash of the world

man is half trash

all trash in the grave

What can Williams be thinking in Paterson, death so much on him

so soon so soon

Williams, what is death?

Do you face the great question now each moment

or do you forget at breakfast looking at your old ugly love in the face

are you prepared to be reborn

to give release to this world to enter a heaven

or give release, give release

and all be done-and see a lifetime-all eternity-gone over

into naught, a trick question proposed by the moon to the answerless earth

No Glory for man! No Glory for man! No glory for me! No me!

No point writing when the spirit doth not lead

 NY, 1959

Από το Kaddish, του Allen Ginsberg

ΥΓ 1. Προσπαθώ να έρθω σε επαφή με την εβραϊκή μου ταυτότητα. Νομίζω δεν ήταν καλό ξεκίνημα το Kaddish.

ΥΓ 2. Άλλα πράγματα ανακαλύπτω, νομίζω. Το συγκεκριμένο με στοίχειωσε και το σκέφτομαι συνέχεια.

ΥΓ 3. Βέβαια έβγαλα μια στροφή. Γιατί δεν με εκφράζει. Απολύτως.

ΥΓ 4. Και εδώ εγώ εκφράζομαι.

ΥΓ 5. Απολύτως.

ΥΓ 6. Black and White.

ΥΓ 7. Και έτσι ερμηνεύω τον κόσμο κάθε μέρα. Έχω ζηλωτικές απόψεις για πράγματα που μισοκαταλαβαίνω, για έννοιες των οποίων δεν ξέρω καλά τον ορισμό.

ΥΓ 8. Οι περισσότερες διαφωνίες εκεί έξω οφείλονται στο γεγονός πως τα μέρη που διαφωνούν απλά δεν συμφωνούν στους ορισμούς. Στα βασικά.

ΥΓ 9. Οπότε θα σας βάλω και αυτό το αριστούργημα των DI6. Για μια βδομάδα δεν είχα πρόσβαση σε streaming μουσικής κανενός είδους και δεν είχα τίποτα αποθηκευμένο (ποιός έχει, αλήθεια;).

ΥΓ 10. Αυτό το είχα. Γιατί κάπως έπρεπε να κρατάω την ψυχή μου in check. Και σας έχω βάλει ήδη το οπισθόφυλλο από τον δίσκο στην αρχή. Όχι το εξώφυλλο. Δεν είμαι σίγουρος πως συμφωνώ μαζί του

απολύτως.

του Ειρηνικού

 

πιο παλιά, έβλεπα τον ωκεανό πιο συχνά.

μα πάλι το ίδιο ένιωθα.

όπως και τώρα, δηλαδή.

what the living do

Είναι Σάββατο, πάλι. Το περνάμε κοιτώντας όλη μέρα την βροχή έξω από παράθυρο. Και το βράδυ την άλλη βροχή από τον φεγγίτη. Και μέσα μας να παρακαλάμε να βρέχει την επόμενη μέρα και την μεθεπόμενη και βασικά, για πάντα. Γιατί αν βγούμε έξω υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να λιώσουμε.Λες και είμαστε από ζάχαρη. Άχνη. Και έτσι ευχόμαστε να κατέβει ο ουρανός στην γή για να βρεθούμε και εμείς εκεί. Ανάμεσα στα σύννεφα. Μαζί. Έχοντας λησμονήσει τα πάντα. Και να είναι Σάββατο.

by the seaside.

 κυρίως θέλω να τελειώσω την τριλογία με αυτό το ποστάκι, για να βγουν οι τίτλοι.

δεν έχω κάτι να γράψω σήμερα,

ίσως μόνο

αναρωτιέμαι πως τελειώνει αυτός ο κόσμος,

όπως αναρωτιόταν ο von Trier στην Μελαγχολία του.

και μαζί με αυτό αναρωτιέμαι τι γίνεται,

όταν φέρεσαι στους φίλους σου λες και είναι εχθροί σου.

που λέει και εκείνη δηλαδή.

γιατί όταν κόβεις τις τελευταίες σου γέφυρες με τον κόσμο,

το μόνο που περιμένεις είναι να τελειώσει.

δεν μένουν πολλά.

in a new life.

What if you didn’t lose your memory? What if something came and stored it all away. For you to slowly open one box at a time. So you can *choose* which parts to keep. Keep almost none of it. Only the flowers on the windowsill. Only the distant sound of a radio. Lose all the actors, the dark shadows, leave only the still lifes, the blissful distant wash of waves. If everybody knew -- you never did. She’ll be coming soon. That is all.