Σε ακούω να μου λες. Το πρόβλημα βέβαια είναι πως εγώ έχω μια ψυχή κάπου μέσα μου. Και πονάει, εδώ και λίγο καιρό. Και νιώθω τον πόνο σαν φωτιά. Φωτιά που ξεκίνησε από το Μεγάλο Κενό Που Δημιουργήθηκε. Που προσπαθώ πάρα πολύ να γεμίσω. Αλλά, μα την αλήθεια, είναι τεράστιο. Δεν με αφήνει να γράψω, να αγαπήσω ή να πω σε κάποιον τι πραγματικά είμαι. Και αλήθεια, τι είμαι; Είμαι κάτι; Αλήθεια, είμαι; Ξέρω μόνο πως γεννήθηκα σε ένα νοσοκομείο. Από αυτά που οι άνθρωποι πάνε να πεθάνουν. Μόνος μου; Εσύ ξέρεις τι είμαι ή δεν το έμαθες ποτέ; Εσύ, είσαι; Αν ναι, τι είσαι; Παλιά νόμιζα πως είμαι όσα θέλεις να είμαι. Τελικά δεν ήμουν. Έχω τόσα να πω και δεν ξέρω πως. Δεν θέλω και να σας κουράζω δηλαδή. Γιατί λογικά περίπου αυτό ήταν, ε; Και τώρα μείνανε μόνο οι αναμνήσεις. Τα χρόνια θα περάσουν και για το υπόλοιπο θα έχουμε μόνο να θαυμάζουμε τον ουρανό κάθε μέρα, θα χαιρόμαστε όταν βρέχει και θα παρατηρούμε την αλλαγή των εποχών. Η κούραση είναι πολύ μεγάλη και είναι και εκείνος ο αγκώνας που πονάει, ξεκούραση συνέστησε ο γιατρός. Και πάλι γράφω σαν την ουδέν μου. Η μάλλον την αντιγράφω, γιατί δεν μπορώ να γράψω σαν αυτή. Γιατί εγώ τι έχω να σας πω; Δεν ξέρω καν τι είμαι. Μα τώρα κανείς δεν θέλει να είμαι κάτι.
