Θέλω να περάσουμε τις μέρες μας στο Τόκιο σαν τη Σάρλοτ και τον Μπομπ. Να πηγαίνουμε σε καραόκε πάρτυ, για σούσι και ας το μισούμε και οι δυο αλλά αυτό δεν θα κάνανε στο Τόκιο όλοι οι άνθρωποι;
Θέλω να φιλιόμαστε στο μάγουλο στο ασανσέρ κάθε πρωί και κάθε βράδυ.
Θέλω να αποκτήσουμε τα μυστικά μας. Να ναι δικά μας, ολοδικά μας. Να επισφραγίσουμε με κάθε επισημότητα την ανορθόδοξη μας σχέση.
Και κάθε βράδυ να με ρωτάς αν γίνεται ευκολότερο όλο αυτό. Και να σου απαντάω πως μάλλον όχι, όχι πως εσύ δεν θα τα καταφέρεις, θα τα καταφέρεις, το βλέπω στα μάτια σου, εδώ στο Τόκιο τα έχω γνωρίσει τόσο καλά, τα μάτια σου θα μου θυμίζει αυτή η πόλη, αυτά και μόνο αυτά, όχι τα χρώματά της ούτε το σούσι της.
Για μένα όλο δυσκολεύει. Χρόνο με τον χρόνο, μέρα με τη μέρα, λεπτό με το λεπτό. Τουλάχιστον έτσι νιώθω.
Και αύριο είναι να σε αφήσω. Δεν γίνεται να μείνω για πάντα Τόκιο, άλλωστε και εσύ θα φύγεις σε λίγες μέρες.
Αύριο θα πρέπει να σε αποχαιρετήσω.
Από μεθαύριο η σύνδεση μας θα είναι μια απόκρυφη ανάμνηση.
Έτσι είναι όλες οι σχέσεις σαν της Σάρλοτ και του Μπόμπ στο Τόκιο. Και τελειώνουν με αποχαιρετισμούς.
