Ήταν να γράψω ένα κανονικό, αλλά νιώθω κάπως κουρασμένος.
Οπότε φανταστείτε πως αυτό είναι ένα ποστ
γεμάτο Αθανάτους
να περιφέρονται στην νύχτα της μεγάλης Πόλης
λαμπεροί σαν τη φλόγα
χαμένοι στην μοναξιά και την σοφία της αιωνιότητας
ρίχνοντας κρυφές ματιές στην ανατολή
μήπως και ήρθε η ώρα να αναπαυτούν.
Μέχρι την επόμενη νύχτα
και την μεθεπόμενη
και όλες τις νύχτες
μέχρι το τέλος των ημερών.
