-Τελευταία κρυώνω όλη την ώρα. Κι ας κυκλοφορώ με εκατό ζακέτες και μπουφάν. Εκεί. Με διαπερνά το ίδιο ρίγος.
-Είναι που πια δεν μου προτείνεις εσύ τι ρούχα να φορέσω. Πότε δεν κρύωνα όταν τα επέλεγες εσύ. Νομίζω δεν τα επιλέγω και πολύ καλά μόνος μου. Δεν τα ξέρω αυτά, βλέπεις.
-Ενώ εσύ ήξερες.
-Και άμα δεν φτάνανε τα ρούχα, η αγκαλιά σου ήταν το επόμενο γιατρικό σου. Ήξερες.
-Αλήθεια, εγώ τι ξέρω; Ποιόν άνθρωπο μπορώ να βοηθήσω με τις γνώσεις μου; Δηλαδή ωραία τα καζαμιακά τρίβια, τα γνωμικά και οι σκόρπιες πληροφορίες για τις λαχτάρες των ανθρώπων. Χρειάζονται σε κάποιον; Ποιόν οφελούν;
-Γιατί με ενδιαφέρουν εμένα;
-Εσένα; Σε ενδιαφέρουν;
-Πόσο ακόμα θα επιμένω στο δουλικό frame of mind μου ενώ μέσα μου μπολιάζει πότε πότε η εξέγερση και πότε πότε ο βαθύς συμβιβασμός;
-Μέχρι πότε; Θα το πάω all the way τελικά; Μου φαίνεται τόσο κουραστικό. Ο καφές και ο ύπνος δεν μου φτάνουν πια.
-Και τόσο αβέβαιο. Με τόσους χειμώνες στον ορίζοντα.
-Οι οδηγίες έχουν δοθεί, σε χρόνια πιο αθώα.
