Το ταξίδι μας ψάχνω. Το μεγάλο μας ταξίδι πάνω σε ένα τρένο για όλα τα μέρη που ονειρευόμαστε να επισκεφτούμε. Οι στάσεις διαρκείς, αλλά η διαδρομή να μη σταματάει ποτέ.
Ποτέ.
Και ο έξω κόσμος στο παράθυρο.
"Κι αν ανησυχήσουν οι δικοί μας;", σε ακούω να με ρωτάς. Με τον υπόλοιπο κόσμο θα μιλάμε μόνο μέσω των καρτ-ποστάλ που θα τους στέλνουμε. Και οι καταραμένοι στέλνουν καρτ-ποστάλ. Σαν να τις φαντάζομαι ήδη: "Παρίσι, 2020", "Βαρκελώνη, 2022", "Ταγγέρη 2024", "Ντιτρόιτ 2025" (θα πάμε Ντιτρόιτ, ε;), "Σιβηρία, 2040", "Τόκιο, 2046" "Παρίσι 2070". Θα δούμε το Παρίσι άλλη μια, έτσι; Μη ξεχνάς πως μεγαλώνω. Μαζί σου βέβαια, οπότε παίρνω λίγη από την αθανασία σου, αλλά δεν νομίζω να το καταφέρουμε για πολύ.
Και στο βαγόνι μας θα ξαναβρίσκουμε τους εαυτούς μας μετά την απάντηση όλων αυτών των όμορφων μερών. Ή μάλλον, θα βοηθάς εσύ εμένα να τον ψάξω. Εσύ τα έχεις καταφέρει εδώ και χιλιετίες, εσένα σου λείπουν άλλα πράγματα. Σου λείπει η ζεστασιά μου, η αγάπη μου και η προσοχή μου (και εγώ με χαρά σου τα δίνω όλα αυτά).
Soul searching sessions δεν χρειάζεσαι. Η ψυχή σου έχει ταλαιπωρηθεί πολύ στην αιωνιότητα, βέβαια, αλλά ξέρεις ακριβώς που να την βρεις για τις στιγμές που την χρειάζεσαι. Και κάθε φορά να μου δίνεις γενναιόδωρα ένα κομμάτι της.
Καμιά φορά όταν θα περνάνε τίποτα περίεργοι από το βαγόνι μας εσύ θα μπαίνεις στο κουτί που έφτιαξα για εσένα με αγάπη. Ήξερα πως δεν σου αρέσουν οι άλλοι άνθρωποι εκτός από εμένα. Ούτε εγώ τρελαίνομαι για τους άλλους, αλλά κάποιος πρέπει να τους μιλάει. Δεν γίνεται να ταξιδεύουν δυο κουτιά σε ένα τρένο, θα μας παρατήσουν.
Όταν εσύ θα είσαι στο κουτί σου εγώ θα σου μιλάω με σήματα μορς πάνω στο ξύλο. Βολεύουν τα σήματα μορς, έτσι;
Το "σ'αγαπώ"
με το
"έδιωξα τους περίεργους, γύρνα σε εμένα τώρα"
δυο αγγίγματα
απέχει.
