Μην προσπαθείς να καταλάβεις. Δεν χρειάζεται να καταλάβεις τώρα, δεν χρειάζεται να καταλαβαίνεις πάντα. Να την τιθασεύσεις αυτή την ανεξάντλητη περιέργειά σου. Δεν είναι πάντα χρήσιμη. Εδώ, για παράδειγμα είναι εντελώς περιττή.
Γιατί τώρα που δεν καταλαβαίνεις είναι που σε πιάνω να κρυφοχαμογελάς. Η ψυχή σου δεν βγάζει έτσι εύκολα τις πίκρες.
Μόνο τις γλύκες.
Που ήταν περισσότερες. Ποτέ δεν είναι περισσότερες οι πίκρες όσο και να διαβεβαιώσουμε τους εαυτούς μας για το αντίθετο, όσα κλαψοπόστ και να γράψουμε, όσα loveletters και να συντάξουμε για το καλάθι των αχρήστων.
Ποτέ.
Για αυτό σου λέω, δεν χρειάζεται.
Μια μέρα μου είπες θα μου τα πεις όλα και θα τα καταλάβω όλα.
Νομίζω λίγα πράγματα μου έχουν πει που ήταν πιο τρομακτικά.
Προς το παρόν δεν σου χει δοθεί η ευκαιρία (προς μεγάλη μου ανακούφιση).
Ελπίζω να μη σου δοθεί ποτέ. Δηλαδή σ'αγαπάω κι όλα αυτά, πάντα θα σ'αγαπάω. Άμα αγαπήσω κάποιον μια φορά, τον αγαπάω για πάντα. Δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς.
Ένα πράγμα σου ζητώ μόνο. Μη με κάνεις να καταλάβω γιατί θα αρχίσω να σκέφτομαι πάλι τις πίκρες, τα κλαψοπόστ θα γίνουνε πολλά ενώ το καλάθι των αχρήστων θα πρέπει να αδειάζεται πολύ συχνά και ξέρεις τώρα. Ποτέ δεν ήμουν τόσο νοικοκύρης, όπως εσύ ποτέ δεν κατάλαβες την σημαντικότητα της άγνοιας.
Σε έχω συνδέσει με τόσα τραγούδια, με τόσα ποιήματα, με τον καιρό και με μια ντουζίνα από όμορφα μέρη.
Όχι με το καλάθι των αχρήστων όπου ανήκουν τα loveletters που σου έγραφα.
Δεν είμαι τόσο οργανωτικός, τόσο coherent να τα μαζεύω πάλι.
Και δεν σκοπεύω και να γίνω.
Αρκεί να μη με αναγκάσεις να τα καταλάβω μια μέρα,
όλα αυτά,
που φοβάμαι και αγνοώ.
