Και αν είναι να δώσεις κάπου την ψυχή σου, να την δώσεις σε εμένα. Θα σου την κρατήσω με ασφάλεια και άκρα μυστικότητα.
Κανείς δεν θα το μάθει.
Θα είναι εκεί, με τα υπόλοιπα πλούτη μου, στο κρυφό μου συρτάρι. Σε αυτό που κρατάω τα ημερολόγια και τις αναμνήσεις.
Θα την κρατήσω μέχρι να μου τη ζητήσεις πίσω.
Τότε θα σου την δώσω χωρίς κανένα δισταγμό. Δεν θα στεναχωρηθώ. Θα προσπαθήσω να σε καταλάβω. Εννοώ εντάξει, δεν είναι ακριβώς προφανές για εμένα, καθώς αντιμετωπίζω τον κόσμο αρκετά εγωκεντρικά και δεν πολυπιστεύω πως υπάρχει κάπου καλύτερα από το συρτάρι μου. Αλλά θα προσπαθήσω, ειλικρινά.
Μπορεί να το έχεις καημό δηλαδή. Ή απλά να το φοβάσαι γιατί ξέρεις πως κατά καιρούς πετάω πράγματα από εκεί.
Την ψυχή σου όμως όχι.
Θα την έχω πάντα εκεί για εσένα. Τουλάχιστον μέχρι να τελειώσει ο χρόνος μου ή να πάω κάπου τόσο καλά που δεν θα χρειάζομαι συρτάρια.
Τότε απλά θα τους βάλω φωτιά. Με το φλογοβόλο μου.
Στην ψυχή σου δεν θα βάλω φωτιά, το υπόσχομαι. Θα την πάω κάπου αλλού και θα σου δώσω συγκεκριμένες οδηγίες να την ξαναβρείς, δεν μου φταις σε κάτι εσύ, ποτέ δεν μου έφταιγες. Μόνο καλό μου έκανες πάντοτε, δίνοντας τη ψυχή σου έτσι απλόχερα. Εσύ πάντα δίνεις, εγώ πάντα παίρνω. Πάντα έτσι δεν ήταν; Πότε κανείς μας δεν παραπονέθηκε.
Απλά να ξέρεις πως το ψάχνω να απαλλαγώ από τις κρυψώνες μου, γενικώς.
Και το φλογοβόλο μου είναι σχεδόν έτοιμο.
Λίγο ακόμα έμεινε, ο χρόνος περνάει.
(και τελειώνει)
