Μου λείπεις ρε.
Εσύ που θα είσαι μαζί μου σε equilibrium με τον κόσμο.
Εσύ που θα βλέπουμε μαζί art-housιές αλλά και μελά blockbusters και θα κοιταζόμαστε με νόημα αφου θα ξέρουμε την διαφορά.
(βασικά ταινίες του Wes θέλω να δουμε πρώτα, οκ; μετά όποια θες εσύ το υπόσχομαι)
Που θα καθόμαστε σε μέρη με θέα να προσποιούμαστε πως μπροστά μας είναι ολόκληρος ο κόσμος και όχι απλά η πόλη που μένουμε.
Που θα ταιριάζουμε.
Που θα γίνουμε ο ένας κομμάτι της τελετουργίας της μοναχικότητας του άλλου.
Που δεν θα διαφωνούμε για το που θα πάμε γιατί θα ξέρουμε πως αυτός ο κόσμος είναι για εμάς και λαχταρά να εξερευνηθεί από εμάς. Χρόνος υπάρχει.
(το ξέρεις, έτσι;)
Εσύ, λοιπόν,
μου λείπεις πολύ.
