Μα να χάνεις τα λόγια σου και να σου πέφτουν πράγματα. Ένα λεπτό φαίνεται ήταν αρκετό να θυμηθείς και να ξεχάσεις, να αναπολήσεις τα παλιά σου μυστικά και να νιώσεις πιο μόνος από ποτέ.
Και τελικά να εκτιμήσεις. Αυτά που έχεις. Που δεν είναι λίγα, αν αναλογιστείς το τότε με το τώρα. Μόνο πως χάνεις τα λόγια σου και σου πέφτουν πράγματα δεν άλλαξε, αντε και το ότι έχεις πολλά να πεις και δεν ξέρεις πως να βάλεις τις λέξεις σε λογική σειρά. Μα πάντα ήταν έτσι, τώρα θα αλλάξει;
Και συνέχίζεις να κρατάς τα μυστικά σου επτασφράγιστα, κλειδαμπαρωμένα, σκέψεις που δεν σκοπεύεις να μοιραστείς μέχρι το τέλος των ημερών σου. Όχι πως δεν προσπάθησες να τα μοιραστείς, προσπάθησες πολύ. Μα χαράμισες τις λέξεις εκ του αποτελέσματος και δεν σου βγαίνει να το ξανακάνεις σε έφαγε η ματαιότητα των πραγμάτων. Άλλωστε, πια έχεις τόσα πολλά, μάθε να εκτιμάς επιτέλους.
Ότι σου βγει αυτό να κάνεις, πείθεσαι. Ότι βγει, ότι βγει, δεν βγαίνει και κάτι έτσι όμως ε. Λες τότε: "μα πρέπει να βγει".
Κάτι έστω.
Οι λέξεις που σπατάλησες δεν λέγονται πια. Από δω και μπρός θα τα λες με σύνεση. Για να μη χάνεις και τα λόγια σου και να μη σου πέφτουν πράγματα.
Ούτε μόνος θα νιώθεις.
