Χτές καθόσουν και μοίραζες. Και μοίραζες και μοίραζες.
Δεν άλλαξες καθόλου. Αν σου έλεγε κάποιος "μου λείπει αυτό", του το έδινες. Για σένα τίποτα δεν είναι δύσκολο, έτσι ήσουν πάντα. Απλόχερη και δωτική.
Και εγώ το κατάλαβα αμέσως. "Μα ναι, καιρός ήταν να το κάνει", είπα από μέσα μου μόλις αντιλήφθηκα την ομορφιά του Δεκέμβρη γύρω μου. Μέσα μου το είπα, όπως όλα σχεδόν τα λέω από μέσα μου, ξέρεις. Είναι που κάνω καιρό να τα πω απ’έξω μου και φτάνω να χορεύω βαλς στις γωνίες των πάρτυ στις τρεις τα ξημερώματα. Όλοι είναι στις γωνίες στα πάρτυ, το έχεις παρατηρήσει αυτό; Όλοι ντρέπονται να πάνε στο κέντρο. Ο καθένας είναι εκεί, στη γωνία του και χορεύει το χορό που τραβάει η ψυχή του.
Μα βαλς; Γενικά θα το βρισκες λίγο μοναχικά στη γωνία μου. Είναι που δύσκολα βρίσκεις κάποιον να χορεύει βαλς στα πάρτι στην Αθήνα. Μακάρι να τους έδειχνες πως γίνεται, θα τους άρεσε πολύ. Όλοι στο κέντρο βαλς θα χόρευαν, αλήθεια.
Προς το παρόν έδωσες την ομορφιά του Δεκέμβρη και εγώ την βλέπω γύρω μου, να το ξέρεις. Με σπάνιους ανθρώπους.
Και ας χορεύουνε χορούς που δεν τους ξέρω.
