Αλλά τελικά ήταν μια ψευδαίσθηση. Τι ήταν ψευδαίσθηση και τι αλήθεια;
Όλο ψευδαίσθηση ήταν.
Η πιο ωραία ψευδαίσθηση του κόσμου. Διότι δεν ίσχυει πως όσα είναι πραγματικότητα είναι ανώτερα απ’τα Όνειρα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να εξυψώνεις το ένα έναντι του άλλου. Στην τελική είναι εντελώς πανομοιότυπα. Και η πραγματικότητα εικόνες που πλάθει το μυαλό είναι, αν το σκεφτείς.
Το πρόβλημα όμως αλλού ξεκινάει. Δεν είναι πως δεν σ’αγαπάω. Είναι πως δεν μου αρέσεις πια. Για την ακρίβεια ποτέ δεν μου άρεσες. Καλοσκέφτομαι πόσο υπερτιμήμενη και αυτή η αγάπη. Γιατί να μην σου αρέσει κάποιος απλά; Αλλά όχι, αμέσως στα βαρύγδουπα, αμέσως να σημαδέψουμε στιγμές, μη μείνει καμια στιγμή σαν όλες τις άλλες. Να δημιουργήσουμε κι άλλες υπερβολές και ψευδαισθήσεις. Μη ξεχάσουμε να σημαδέψουμε τη κάθε στιγμή.
Και πάνε τα μεγαλόπνοα σχεδιά μου για αλλαγή και εξέλιξη και γνώση. Πόσο αστεία μου φαίνονται τώρα που είσαι πολύ μακριά. Που τελικά ποτέ δεν ήσουν και κοντά μου αλλά hey, μη μου κλέβεις και τις ψευδαισθήσεις, μόνο αυτές έχω για τους δύσκολους καιρούς.
Που δεν είναι και βέβαιο πως θα είναι δύσκολοι.
Οι ψευδαισθήσεις μου λένε πως θα έρθουν όμορφες μέρες.
Κάποιες λέω να προσπαθήσω να τις κάνω και ευτυχισμένες.
Γιατί έμαθα πια να ακούω τις ψευδαισθήσεις μου.
Έμαθα να είμαι φίλος τους
και έτσι να με δέχονται κι αυτές.
