Θα ήταν πολύ ωραία αν ταξιδεύαμε, αν χανόμασταν στο φώς. Γιατί έτσι είμασταν, από μικροί δίπλα στον Πύργο μέχρι το Διάστημα μάθαμε να ζούμε.
Ο Πύργος μέχρι το Διάστημα, τα όνειρά μας. Θυμάμαι που η καρδιά μου σκίρτιζε όταν μιλούσα για τον Πύργο. Και ταραζόμουν όταν έβλεπα και εσένα να τον παρατηρείς κρυφά. Ήμουν σίγουρος πως και έσενα σκίρτιζε η καρδιά σου γιατί με διαπερνούσε κρύο που δεν με άφηνε για ώρες.
Και τις ατελείωτες συζητήσεις για τα όνειρα μας θυμάμαι. Δεν μπορώ να τις ξεχάσω, πως θα μπορούσα. Μα εσύ ξεχνάς. Ξεχνάς την υπόσχεσή μας να φτάσουμε τον πύργο, να δούμε που φτάνει, να φτιάξουμε αεροπλάνα και διαστημόπλοια. Για αυτό και στο θυμίζω. Πάντα ξεχνούσες, χανόσουν στον κόσμο των ονείρων σου, στον κόσμο που είσαι μόνη.
Στον κόσμο γεμάτο καταιγίδες.
Και με παρατούσες στον δικό μου κόσμο, δεν μου λέγες που είσαι πια. Και να σε ψάχνω, να σε ψάχνω, μα να μη σε βρίσκω πουθενά.
Σε μια πόλη πέντε εκατομυρίων εγώ ήθελα να μιλήσω μονάχα σε ένα.
Με άφησες να αναρωτιέμαι.
Μήπως σου ξυπνάει αναμνήσεις η υπόσχεσή μας,
μήπως ο κόσμος μου
έχει ακόμη
νόημα για σένα.
