Κάτι άλλαξε, το βλέπω εγώ δεν θα με ξεγελάσεις. Ίσως τελικά να μην είναι τόσο τέλεια στο αστέρι που έχεις χτίσει τον Παραδεισό σου. Τόσα χρόνια στα λέω μα δε μ’ακούς. ‘‘Όχι μα είναι τόσο υπέροχα, πως τολμάς να λες κάτι τέτοιο για τον Παραδεισό μου‘‘, δεν ακούω και τίποτα άλλο, τα ίδια και τα ίδια. Δεν βαρέθηκες;
Να ξέρεις χαίρομαι για σένα. Πάλι καλά που το κατάλαβες τώρα πως Παράδεισοι δεν υπάρχουν, ειδικά αν τους χτίζεις πολύ ψηλά και μετά άντε να τους φτάσεις. Να τα προσέχεις αυτά ε, πολύ να τα προσέχεις. Λίγο μέτρο καλό μου . Δεν χρειάζεται ο παράδεισος να ναι δα και σε άλλο γαλαξία.
Το δίπλα σύννεφο θα βόλευε εξίσου.
Μα έτσι ήσουν πάντα. Σε θάμπωναν τα μακρινά λαμπερά αστέρια, χωρίς να τα επισκεφτείς σε θάμπωναν. Κι αν ήταν άσχημα; Δεν θα το ξερες έτσι; Άλλωστε, τα πολύ μακρινά αστέρια είναι νεκρά εδώ και κάμποσο καιρό.
Να μην εμπιστεύεσαι τα μάτια σου λοιπόν.
Με τη καρδιά σου να μιλάς.
