Όνειρα αγνώριστα

η bachata ήταν ο αγαπημένος του χορός.
βλέπεις,κάθε φορά που έπαιζε μία, φορούσε το ωραίο (κάλπικο) του χαμόγελο, σηκωνόταν πάνω αποφασιστικά και προσκάλουσε κάποια ωραία (κάλπικη) ‘χορεύτρια‘. αυτό το δίλεπτο ήταν στιγμές που στήριζε τον εαυτό του ,φερόμενος ευγενικά μεν, όχι καλα δε στις παρτενέρ του που σαν νορμάλ ανθρώποι τον ρωτούσαν και ένα όνομα σαν κοινωνικά όντα που ήταν.απαντούσε και ανταπέδιδε, ω ναι. αλλά δεν έλεγε και τίποτα αλλο ούτε έβγαζε το χαζό χαμογελό του μέχρι το τέλος και στο τέλος έλεγε πάντα ευχαριστώ και τη συνόδευε στο τραπεζάκι της να την πάρει άλλος.
μέχρι που ήρθε μιά φορά η Μικρή...ο παιδικός του έρωτας , η κοπελίτσα που αποτελούσε τον κόσμο του όλο κάποτε μέχρι που... την απομυθοποίησε(?) και την έβαλε στη κατηγορία «μια bachata»...
δεν ήταν έτσι όμως τελικά.δεν ήταν καθόλου έτσι

άλλο χορό δεν χόρεψε με καμία εκείνη τη μέρα.
παρά μόνο εκείνη τη bachata...
πόσο ευτυχισμένος ήτανε...έτρεμε σχεδόν από ευχαρίστηση που ήταν αυτή και δεν χρειαζόταν ούτε όνομα ούτε καμία άλλη άχρηστη πληροφορία να ρωτήσει...και ένιωθε υπέροχα ,πανέμορφα που χόρευαν αγκαλιά έναν αθώο χορό τίποτα άλλο...ένα χαζό χορό που ο κόσμος να χάλαγε, αυτός πήγαινε πλάι μαζί πλάι.

μέχρι που τέλειωσε το Όνειρο.
και το «ευχαριστώ» που του είπε φεύγοντας στο τραπεζάκι της δεν θα το ξεχάσει όσο και αν αλλάξει μυαλά ,όσο μίζερος κι «σοβαρός» κι αν γίνει στο μέλλον,όσο και αν απαρνηθεί κι άλλο τα ονειρά του,γιατί
μεγαλύτερη κατάρα δεν υπάρχει.