Είναι Σάββατο, πάλι. Το περνάμε κοιτώντας όλη μέρα την βροχή έξω από παράθυρο. Και το βράδυ την άλλη βροχή από τον φεγγίτη. Και μέσα μας να παρακαλάμε να βρέχει την επόμενη μέρα και την μεθεπόμενη και βασικά, για πάντα. Γιατί αν βγούμε έξω υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να λιώσουμε.Λες και είμαστε από ζάχαρη. Άχνη. Και έτσι ευχόμαστε να κατέβει ο ουρανός στην γή για να βρεθούμε και εμείς εκεί. Ανάμεσα στα σύννεφα. Μαζί. Έχοντας λησμονήσει τα πάντα. Και να είναι
Σάββατο.
