Δεν ξέρω σε τι αποσκοπούσα ακριβώς, βάζοντας να το δω αυτή τη φορά. ίσως κάτι να είχε φυτευτεί μέσα μου από την πρώτη, ίσως απλά προσπάθησα να θυμηθώ τι σημαίνει για εμένα αυτό το θρυλικό καρέ. σε κάθε περίπτωση αυτή τη φορά μου έμεινε μια ακόμα αποτύπωση της ψυχής του μεγαλύτερου ποιητή που έφτιαξε ποτέ ταινίες.
και κάπου εκεί βρήκα λίγο από την δική μου.
λίγο.
ψυχή.
ΥΓ. Ένιωσα την ταινία πολύ βαθιά αυτή τη φορά. οπότε ξέρω για τι θα ονειροπολώ κάθε μέρα στο τρένο τον χειμώνα που έρχεται. μάλλον αυτός ήταν ο στόχος.
