Μέρες που δεν θα έχουμε την ανάγκη να καταπιανόμαστε μανιωδώς με τις μικρές μας επιδιώξεις μήπως και γεμίσει το κενό μέσα μας. Μέρες που δεν θα ντρεπόμαστε να φανούμε, να φωνάξουμε με δύναμη "είμαστε και εμείς εδώ".
Μέρες.
Προσμένω τις μέρες που θα ξεκινάνε με τον πιο γευστικό καφέ του κόσμου, μέρες που θα φοράμε ακουστικά στο τρένο και θα ακούμε Blonde Redhead, μέρες που θα είμαστε, επιτέλους, ξεκούραστοι γαμώτο. Και τελικά, προσμένω τις μέρες αυτές που, όπως λέει ο ποιητής, θα συναρμολογήσουμε τις διαλυμένες ατμομηχανές και θα κολλήσουμε τις σκισμένες φωτογραφίες. Χωρίς να νιώθουμε αυτό το τεράστιο βάρος, την καθημερινή καταχνιά, την έντονη ανησυχία. Προσμένοντας την ηλίθια ξεκούραση του Σαββάτου.
Να μην έχουμε πια την ανάγκη να αποδείξουμε κάτι, ενώ, αλήθεια, κανείς δεν κρατάει κάποιο σκορ.
Εκτός από εμάς.
Κάτι πρέπει να αλλάξει όμως για να έρθουν.
