Μια μέρα του έτους 1994, την εβδομάδα εκείνη κατά την οποία ολόκληρη η ανθρωπότητα έβλεπε τον κομήτη Shoemaker-Levy 9 να πέφτει από τον Δία διαλυμένος σε κομμάτια, ο πατέρας μπήκε στο δωμάτιό μου ενώ περνούσε κρίση. Ήταν καταφανές. Το άγχος ήταν ζωγραφισμένο γύρω απ' τα μάτια του και το σώμα του έγερνε μπροστά. Είχε ξεκινήσει πάλι ακτινοβολίες. Τον κυνηγούσαμε παντού, τις νύχτες τον βρίσκαμε στη στέγη και τον φέρναμε πίσω όταν ήθελε να κοιμηθεί. Ήταν γεμάτος υποδόρια καλώδια. Η φρίκη είχε ξεκινήσει κάτι μέρες νωρίτερα, αλλά τώρα έφτανε στο αποκορύφωμα της. Στα χέρια κρατούσε ένα μολύβι. Είχε μπει όμως στο δωμάτιό μου για άλλο λόγο, όπως αποδείχτηκε. Δεν σκόπευε να μου μιλήσει για την προσωπική του καταδίωξη αλλά για κάτι ευχάριστο.
Ήταν και πάλι νέος, μου είπε.
Δεν καταλάβαινα τι εννοούσε.
Όλα τα κύτταρα στο σώμα του, μου εξήγησε, είχαν ανανεωθεί. Ήταν κάπου είκοσι χρονών, το πολύ είκοσι πέντε. Μάλιστα. Όλο του το σώμα ήταν σαν ρολόι του οποίου οι δείκτες είχαν, πολύ απλά γυρίσει πίσω. Μεγάλη, αδιανόητη ευλογία, που σε καμία περίπτωση δεν την άξιζε. Όλη εκείνη η ατέρμονη καταδίωξη, και ξαφνικά του δινόταν αυτή η χάρη. Ναι είναι πάλι νέος και υγιής ως το κόκκαλο. Οστά ανέπαφα. Καρδιά δυνατή, με σωστό σφυγμό. Κι ούτε μια άσπρη τρίχα.
Του είπα, ουάου, όντως φανταστικό.
Ήταν ευτυχισμένος. Δεν ξέρω αν αργότερα, ενόσω σπούδαζα μαθηματικά, ή μετά, κατά την ενασχόληση μου με τη συγγραφή, υπήρξα ποτέ τόσο ευτυχισμένος. Σ' αυτά τα ζητήματα δεν μπορείς να ξέρεις με σιγουριά.
Δεν ήθελα να μάθω πως είχε κάνει εκείνο το κόλπο. Δεν μπορούσε και ο ίδιος να πει. Άφησε να εννοηθεί πως δεν επιτρεπόταν να δώσει πληροφορίες για την ακριβή λειτουργία του μηχανισμού, η εντολή ερχόταν άνωθεν. Άφησε μόνο μια υπόνοια πως είχε να κάνει, κατά ένα μέρος τουλάχιστον, με την είδηση που υπήρχε τότε σε όλες τις εφημερίδες. Με τον κομήτη, δηλαδή, ο οποίος μετά την πρόσκρουσή του στον Διά είχε εκραγεί δημιουργώντας τεράστια μανιτάρια, κάποια μεγαλύτερα σε όγκο από τον πλανήτη Γη. Το γεγονός είχε προκαλέσει εδώ κάτω μόνιμη αλλαγή χρωμάτων, είπε ο πατέρας μου. Την παρατηρούσε κανείς πιο εύκολα στους τοίχους, στο ηλιακό φως. Όλα είχαν πάρει διαφορετικό χρώμα.
Και μ' αυτή τη πεποίθηση έφυγε όλο χαρά. Αργότερα τον άκουσα δίπλα στο σώμα του καλοριφέρ να συζητά σιγανά με τους αρμοδίους.
Δεν έκανε, παρεμπιπτόντως, ποτέ κακό στον εαυτό του. Πέρασε μόνο μια φορά κάποιες εβδομάδες στο ψυχιατρείο. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του δούλευε. Κατάφερνε έτσι να περνάει τις νύχτες κουτσά στραβά.
Πριν από μερικές μέρες διάβασα τυχαία ότι στον νότιο πόλο του πλανήτη Κρόνου υπάρχει ένα τεράστιο εξάγωνο. Σχετικές φωτογραφίες στο ίντερνετ το πιστοποιούν. Πρόκειται για σύννεφο, το οποίο, για λόγους που δεν έχουν εξηγηθεί επιστημονικά, δεν αλλάζει ποτέ μορφή. Τελευταία το είχε προσεγγίσει το διαστημόπλοιο Cassini, το έτος 2006. Ήταν τότε που από μπλε γινόταν χρυσό και το διαστημόπλοιο γινόταν μάρτυρας της χρωματικής αλλαγής του.
----------------------------------------
Έξω πέφτει τώρα γύρη από τα δέντρα. Στο δρόμο οι πόρτες των γκαράζ στέκουν ανοιχτές. Οι άνθρωποι φεύγουν για τριήμερο. Παντού χρώματα. Ακόμα και η ανέγγιχτη μέσα πλευρά του κρανίου μου έχει χρώμα. Ανάμεσα σε σε δύο σύννεφα κάνει την εμφάνιση του κάποιο αεροπλάνο αφήνοντας πίσω δύο λευκές γραμμές, που λίγους πόντους παρακάτω (στη μονάδα μέτρησης του ουρανού) κόβονται και μοιάζουν με φιτίλια.
Θα ήταν ωραίο να μας περίμενε η νιότη σε κάποιο σημείο του μέλλοντός μας. Ιδιαίτερα σε δύσκολες περιόδους, μετά από ατελείωτες νύχτες που περάσαμε γονατισμένοι μπροστά στο καλοριφέρ, μετά από μέρες γεμάτες σκόνη από το Τσερνόμπιλ, σκόνη που επανεμφανίζεται σε ρολόγια χειρός και σε στόμια φλιτζανιών, στο μπάνιο ή κάτω από ντοσιέ, ακόμα και στα μαλλιά του γιου μας.
Για την επιστροφή του πατέρα μου στην πραγματική του ηλικία, στα σαράντα πέντε δηλαδή, έμαθα αργότερα από τη μητέρα μου. Συνειδητοποίησε, μου διηγήθηκε εκείνη, ότι στα είκοσι δύο δεν είχε ακόμη παιδιά. Γι' αυτό και όλα ξαφνικά στράβωσαν, έγιναν ανυπόφορα. Κι έτσι επέστρεψε στα κύτταρα του να..., είπε και έκλεισε τα μάτια χωρίς να ολοκληρώσει τη φράση της. Είχε μπουχτίσει πια από τις φαντασιοκοπίες του.
"Υπάρχω δηλαδή και και επισήμως πάλι;" ρώτησα.
"Ναι", είπε, "αλλά μην του το πεις ακόμη. Είναι πολύ απελπισμένος".
Υποσχέθηκα πως δεν θα το πω.
Νεότητα, του Clemens Setz, από τη σύλλογη διηγημάτων "Η παρηγοριά των στρογγυλών πραγμάτων"
