"... δύο άνθρωποι. Δυο τουλάχιστον. Ένας να φτιάχνει τις λέξεις κι ένας να τους βάζει φυτίλι, να τις ανάβει και να τις πετάει. Αλλά τι σας λέω κι εσάς, σάμπως πεινάσατε ποτέ τόσο ώστε να μπείτε ολόκληροι μέσα σ’ έναν άλλο άνθρωπο; Ίσως αν καείτε, να μάθετε. Να σας μάθω για πείνα λοιπόν. Ή για βουτιές σε σώματα ξένα, από κείνες που γραπώνεσαι από φλέβες κι όργανα, να δεις τι έχουν να σου πουν για το βράδυ που ξεκίνησε. Και για φωτιές, να κλείσετε λίγο περισσότερο τα μάτια σας. Μάθημα πρώτο. Μαζί τα μάθαμε. Κι αν φάγαμε κάτι, δεν ήταν τίποτ’ άλλο από τα μούτρα μας. Κι αυτά θα συνεχίσουμε να τρώμε. Μαθητευόμενοι μάγοι αλλά όπως λέει κι ο σοφός «αν δεν φαντάζεσαι φωτιές, με κάρβουνα μην παίζεις». Κι από παιδί φωτιές ονειρευόμουν. Ξέρεις, απ’ αυτές που σε τυλίγουν, να ‘χεις μέρα κι όταν κλείνεις τα βλέφαρα, όταν ζητάς το τομάρι σου να σώσεις. Μα, όσο το σκέφτεσαι ξανά, είναι φορές που σε προκαλούν να χορέψεις μέσα τους, να μάθεις πόσο το δέρμα σου αντέχει."
Δημήτρης Γκιούλος, Αντάρτικο^2 (ποιητική συλλογή)
ΥΓ. δεν σκεφτόμουν τόσο πως δεν υπάρχει άλλος χρόνος, ούτε τόσο πως μεγαλώνουμε. σκέφτομουν απλά πως κάτι πρέπει να έχει μείνει να ζήσουμε ακόμα, δεν είναι δυνατό να μην υπάρχει τίποτα εκεί έξω για εμάς, κανείς για εμάς. θα ήταν κάπως λίγο.
