ο χρόνος τα δίνει και τα παίρνει όλα, όντως. και η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι μου έχει μείνει εμένα για τον υπόλοιπο μου χρόνο εδώ. έχω τόσα να πω, να γράψω, να φωνάξω
και από την άλλη νιώθω πως ποτέ δεν θα μπορέσω να ξαναγράψω ένα ποίημα, να συγκινηθώ με ένα τραγούδι ή να κάνω κάτι που με χαροποιεί με έναν άλλο άνθρωπο.
Γίνεται άραγε να τα νιώθεις και τα δύο αυτά μαζί;
και ναι, είναι αλήθεια, μεγαλώσαμε λιγάκι, τα γένια πια φουντώνουν γρήγορα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, αλλά νομίζω πως και η ψυχή μας αλλιώτεψε λιγάκι, δεν είναι πια όπως παλιά.
είμαστε όλα αυτά που κουβαλάμε, το άθροισμα των (όποιων) αλληλεπιδράσεων μας με τους άλλους,
μα δεν θα ήταν λίγο καλύτερα να μην κουβαλάμε κάτι;
κανείς μας δεν γεννήθηκε με αυτόν τον σκοπό.
