Και σήμερα το βράδυ πάλι κάθομαι και σκέφτομαι και ακούω την τσαν μου και πάλι μου έρχεται να γράψω stream of consciousness, διαφορετικό αυτή τη φορά, όχι πως άλλαξα, πάλι θέλω να πω πολλά και να γράψω πολλά και (ίσως ακόμα) να φωνάξω πολλά. γιατί και εγώ το νιώθω έτσι. δεν ακούγομαι πολύ, αλλά αν εμπνέομαι να πω, μιλάω πάρα πολύ, υποθέτω το έχετε προσέξει και εδώ πέρα.
"they're gonna find us, someday they may come along and find us alone somewhere"
ακούω την τσαν μου να λέει. μα για να μας βρούνε πρέπει πρώτα να χαθούμε μαζί και αυτό έχει κάποιες δυσκολίες. γιατί άλλο να χάνεσαι μόνος σου και άλλο να χαθείς μαζί με κάποιον. και αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι δεδομένο, καταραμένος αυτός που θεωρεί τέτοιες ομορφιές δεδομένες. τι άλλο να θεωρεί δεδομένο άραγε; θεωρεί άραγε δεδομένα τα φιλιά ή ακόμα και τις αγκαλιές γεμάτες υποσχέσεις, αυτές τις extra warm, αυτές που δεν μας φτάνουν και τις επαναλαμβάνουμε μέχρι να χορτάσουμε πριν αποχωριστούμε;
ούτε αυτές είναι δεδομένες, τίποτα extra warm δεν μπορεί να ναι ποτέ δεδομένο άλλωστε.
