Το αγαπημένο μου μέρος να κάνω people watching είναι ο σταθμός των τρένων. Πολλές φορές, πάω μέχρι και είκοσι λεπτά νωρίτερα από το τρένο μου για να πιάσω και παγκάκι να είμαι άνετος και safe and sound.
Και αρχίζω να τους περιεργάζομαι όλους.
Τους βιαστικούς, τους ταλαιπωρημένους, τους ανέμελους και τους βασανισμένους. Βλέπω τους ανέμελους να κοιτάνε τον ουρανό, τους οικογενειάρχες να παίρνουν τηλέφωνο τις οικογένειές τους πως έρχονται σπίτι επιτέλους απλά "άργησε και αυτό το τρένο, όπως πάντα" καμιά φορά ακολουθούμενο από το "δεν θα γίνουμε Ευρώπη ποτέ" ή το "μου θέλουνε και Ευρώπη", τους πρόσφυγες να προσπαθούν να ζήσουν στιγμές οικογενειακής θαλπωρής με τα παιδιά τους αφήνοντας τον ξεριζωμό τους στη λησμονιά και να συνεχίσουν το ταξίδι τους στην Ευρώπη που λέγανε οι προηγούμενοι (αν βρήκαν χρήματα και αν πας μέρα) ή να είναι ανακουφισμένοι που βρήκανε σκεπάσματα και στρωσίδια (αν βρήκαν σκεπάσματα και στρωσίδια και αν πας νύχτα) καθώς και τους κάθε λογής εξαρτημένους να μετράνε το έλλειμμά τους σε λεφτά και συναισθήματα.
Και όταν υπάρχει και κάποιο τρένο για καμιά Αλεξανδρούπολη ή καμιά Βουλγαρία εκεί βλέπουμε και αποχωρισμούς. Με τον κάθε ένα με τη δική του ιστορία. Με λίγη φαντασία μπορείς να κάνεις πολύ όμορφες ιστορίες για την σχέση των εμπλεκόμενων. Δεν χρειάζεται καν να πας κοντά τους και να γίνεις αδιάκριτος. Η τρυφερή ή η νευριασμένη εικόνα τους φτάνει με το παραπάνω για να σε βάλει σε daydreaming mode. Άνθρωποι κάθε ηλικίας ρωτάνε επιτακτικά των υπάλληλο του σταθμού για το σε ποιο βαγόνι να πάνε (πάντα αυτή η ερώτηση) μετά από προτροπή του συνοδεύοντα στον ταξιδιώτη ("πήγαινε ρώτα που κάθεσαι για να είμαστε άνετα, να φιληθούμε σαν άνθρωποι"), σαν μια τελευταία έκφραση προσοχής και αγάπης πριν το μεγάλο ταξίδι.
Άλλες φορές είναι μόνο η σιωπή και η αγκαλιά.
Μέχρι τη μέρα που θα ανταμώσουν.
Το people watching στο σταθμό είναι από τις μικρές καθημερινές χαρές μου. Τόσοι άνθρωποι για να πλάσεις ιστορίες, τόσες ζωές. Θα πρέπει να έχουν τόσα συναισθήματα. Και ποτέ κανείς να μη με κοιτάει πίσω. Τόσο καιρό στη φάση, έχω μάθει να το κάνω και καλά.
Για την ακρίβεια, ποτέ μέχρι και προχτές. Εκείνο το people watching session είχε μια σπάνια και αναπάντεχη εξέλιξη.
Κάποιος που κοίτούσα με κοίταξε κατευθείαν μες στα μάτια.
(to be continued...)
