κακές λέξεις: αλλάζεις, αγάπη, όνειρο, Rita Heyworth, μαζί)
"Αλλάζεις ή βουλιάζεις" σ'ακούω να μου λες. Με αγάπη. Το ξέρω πως το λες με αγάπη. Αν δεν είχε αγάπη όλο αυτό θα μου έλεγες το πόσο όλοι με αδικούν και δεν με αφήνουν να προχωρήσω για την ολοκλήρωση μου σε αυτή τη ζωή ενώ δεν φταίω καθόλου. Η παρότρυνση για εσωτερική έδρα ελέγχου είναι η αγάπη η ίδια, το έχεις σκεφτεί; "Κόπηκες" στις εξετάσεις, δεν σε "κόψανε". "Πληγώθηκες" και όχι "σε πληγώσανε", "ερωτεύτηκες" και όχι "σε ερωτευτήκανε", "αγαπήθηκες" και όχι "σε αγαπήσανε". "Μπορεί να μην είναι πάντα αλήθεια, αλλά βοηθάει", μου λες.
Και εγώ σε ακούω ευλαβικά όπως συνήθως. Να αλλάξω λοιπόν, να γίνω όπως πρέπει, μπας και γίνω ποτέ χαρούμενος, μπας και κλέψω τη καρδιά της τελικά και πάρω ένα ακόμα σήμα αποδοχής από τον κόσμο. Να τη κλέψω να τη πάω που; Στους περιπάτους στα βουνά; Να της δώσω λίγο από την πολλή αμφιβολία μου για το πως δουλεύει αυτή η φάρσα; Άσε που την κόβω και εκείνη να αμφιβάλλει για κάτι τέτοια, φαντάσου να της φορτώσω και τα δικά μου. Χαμός.
Ίσως για αυτό ταιριάζουμε τελείως. Μου μοιάζει με τη Rita Heyworth, τη Kim Hunter. Μαζί της θέλω να ζήσω film-noir, να κάνουμε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο (και ας μη καπνίζω καν), να ξεκινάμε μεγάλα ταξίδια μες στη μάυρη νύχτα, να ονειρευόμαστε τη ζωή μας πάνω από κάθε μορφής μέθης. O Kafka ήταν αρνητικός σε όλα αυτά γιατί έλεγε πως αν μεθύσει με τον όποιο τρόπο αυτό θα του στερήσει τη μοναξιά του και δεν έχει κάτι άλλο, αυτός είναι ο πλούτος του.
Δεν είμαστε όλοι ιδιοφυΐες σαν τον Τσέχο, άσε που μένουν κάμποσα χρόνια μέχρι να τελειώσει όλο αυτό το καρναβάλι για αυτό κατέστρεψε τα όλα να μη μείνει τίποτα. Μαζί αν γίνεται, μόνος δεν λέει και πολύ.
Και βασικά στο διάολο με τον Kafka. 40 χρονάκια την έβγαλε, μας το παίζει και ιστορία.
Ο δρόμος είναι πολύ δύσκολος να διανυθεί στο μοναχικό.
Στο δε "μαζί" φαίνεται άθλος.
Ας μεθύσουμε.
