Δεν είναι καιροί για post-apocalyptic εσωτερικές αναζητήσεις ούτε για τσιμπήματα, ο κόσμος κατρακυλάει, η Αποκάλυψη είναι εδώ και κανένας δείκτης που ορίζει τη ζωή μας δεν φαίνεται να είναι στο "ντάξει είμαι, μη με πολύ προσέχετε εμένα, δείτε άλλα πιο σημαντικά, τσιμπηθείτε, αγαπηθείτε, θα την βρω εγώ την άκρη μόνος μου, θα πάνε όλα καλά, σας το υπόσχομαι".
Όχι.
Τώρα που αρχίσαμε να ρίχνουμε μερικές κλεφτές ματιές μεταξύ μας και φερόμαστε λίγο αλλοπρόσαλλα, έχουμε ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη, έχουμε φίλους που προσπαθούν να μας κάνουν λίγο ανθρώπους, έχουμε μια μεγαλύτερη κινητικότητα ρε παιδί μου, σε έχουμε παραμελήσει και εσένα και πας κατά διαόλου, ρε συ δείκτη.
Και είναι και αυτά τα άγχη, που υποθέτω υπήρχαν και σε πιο εύκολους και γραμμικούς καιρούς, μα τώρα φαίνονται σχεδόν γελοία στους υποταγμένους εαυτούς μας. Να σκέφτεσαι εσάς που ερωτευτήκατε τη θάλασσα, ή καλύτερα να το αφήσεις; Δεν είσαι δα και κανενα απολιτίκ χιπστεράκι της Κολοκοτρώνη που πιστεύει πως "είναι όλοι μαλάκες". Μα σήμερα η θάλασσα είναι πιο σημαντική και πρέπει όλα αυτά που δεν βρήκες για πάνω από είκοσι χρόνια να τα βρεις τώρα, να κάνεις όνειρα για τον κόσμο μετά από αρκετό καιρό μαζί με κάποιον, να του χαμογελάς, να σου χαμογελάει γιατί δεν υπάρχει άλλος χρόνος, είπαμε η Αποκάλυψη είναι εδώ, τι άλλο θες για να πειστείς.
Να είστε μαζί και να κοιτάτε όλους τους δείκτες που ορίζουν τη ζωή σας, να τους αγνοείτε με αγάπη. Και η υποταγή θέλει "μαζί", όλα θέλουν "μαζί" όλα θέλουν άγνοια όλα θέλουν αγάπη ρε.
Γιατί αυτός πρέπει να είναι ο δείκτης σου: το πόσο "μαζί" έχεις αποκτήσει.
