Ίσως πια δεν μπορώ να γράψω όπως παλιά γιατί δεν υπάρχει τόσο θυμικό, τα συναισθήματα είναι πιο flat και η κανονικότητα μου με μαστίζει. Και λέει και η διαφήμιση, "αν δεν βγει με τη μία από μέσα σου μην το κάνεις" (αλήθεια τώρα;) και λέω άντε δεν θα το κάνω but hey σιγά, το blog μου είναι οπότε θα το γράψω.
Μα το μονοπάτι μου το κοιτάω κάθε μέρα. Το βλέπω κάπως μοναχικό και τελευταία αρκετά αβέβαιο. Εντάξει, φτάνει με την υπερβολικά μεγάλη τύχη και αυτοπεποίθηση. Μέχρι τώρα στρωνόταν ακριβώς. Ας δούμε και λίγες δυσκολίες.
Ενθουσιάζομαι που μεγαλώνω, καταλαβαίνω καλύτερα τον κόσμο, την ασήμαντη θέση μου σε αυτόν. Όλα. Είναι συναρπαστικό.
Κάθε βράδυ περπατάω στην Αθήνα ακούγοντας explosions in the sky και Rome (ρε Μ. τι μπαντάρα είναι αυτή). Την βρίσκω εντελώς υπέροχη. Κάθε πρωί έχω όρεξη για τη μέρα μου σκεπτόμενος τη βραδινή μου βόλτα. Στεναχωριέμαι που έφτασε το Σαββατοκύριακο και δεν θα μπορώ να δικαιολογηθώ για να πάω Αθήνα.
Δεν την έχω ζήσει όσο θα ήθελα την Αθήνα.
Άραγε υπάρχει κάτι που να το έχω ζήσει ακριβώς όσο το θέλω; Πότε σταματάς; Λες εντάξει, το ζήσαμε αρκετά αυτό πάμε για άλλα. Να έχουμε και λίγη ποικιλία, δηλαδή.
Και το άλλο; Αλλάζω ακόμη, τόσο πολύ. Και αν όλη αυτή η προσήλωση γίνει απλά ένα κομμάτι παλιού εαυτού;
Έχω βαρεθεί να ακούω το "άλλαξες. παλιά ήσουν αρκετά αλλιώς. Κάπως πιο αγαθός". Δεν έχω καταλάβει αν αυτό το λέτε για καλό ή για κακό, δηλαδή.
Σας ακούω πάντως. Και το σκέφτομαι.
Και αλλάζω. Και μεγαλώνω.
Και είναι ωραία. Μου αρέσει πολύ.
Όπως οι Rome (και εσύ που μου τους έμαθες, μ'αρέσεις. Είσαι η μουσική μου soulmate).
