Αμα μπορούσα να ζωγραφίσω, θα σου ζωγράφιζα τον κόσμο.
Θα ζωγράφιζα εσένα στη καθημερινή βουή να περιπλανάσαι με την λαχτάρα σου.
Και τη κατάρα σου.
Δεν θα σου χάριζα τους πίνακες μου ούτε θα σου τους αφιέρωνα. Αυτούς θα τους κράταγα για εμένα.
Ανάμνηση και ενθύμιο της ευγνωμοσύνης μου.
Δεν είναι πως ντρέπομαι. Τα εσώψυχα μου στα χω βγάλει σε μεγαλύτερο βαθμό από όσο πάνω στον ηλίθιο καμβά σου.
Απλά σε εσένα θα τους διηγιόμουν. Ξέρεις πόσο μου αρέσει να λέω ιστορίες, δεν ξέρεις;
Κάθε μέρα και μια διαφορετική ιστορία. Δεν θα έπληττες.
Θα φρόντιζα οι ιστορίες να είναι ενδιαφέρουσες.
Θα τις επέλεγα με προσοχή. Αυτή που νιώθω συνέχεια για εσένα και δεν στη δείχνω και τόσο. Νιώθεται η προσοχή; Βεβαίως, νιώθεται. Τι είναι η προσοχή να μην νιώθεται στο τέλος;
"The way lies through our love: there can be no other means to the end", έλεγε ο Brendan.
Συμφωνείς ε; Και βέβαια συμφωνείς. Και εσύ πιστεύεις στην ίδια ματαιότητα με τον τρελλο-Brendan.
Φρόντισα να το εξακριβώσω πριν αρχίσω να γράφω ποστ για σένα.
Και ίσως τελικά,
άμα μπορούσα να ζωγράφισω,
θα ζωγράφιζα εσένα.
Γιατί ο κόσμος μου έχει τη δική σου όψη.
