Η είδηση έσκασε σαν βόμβα.
Η προθεσμία πέρασε, οι υποχρεώσεις χίλιες δυο, μα δεν τα παρατάω, το ψάχνω συνεχώς.Έχω σκαλώσει.
Και στον βαρύ απόηχο, σε κάθε προσπάθεια μου, να πέφτω πάνω στα δικά σου βήματα, τα βήματα που έκανες, τον θησαυρό που δημιούργησες. Να δυσκολεύομαι να κατανοήσω, μα να σε θαυμάζω τόσο χωρίς να σε ξέρω.
Γιατί τόσο ακραίος; Εγώ ξέρω πως ήσουν ακραίος, το βλέπω. Όλα σου τα έργα με πάθος, με τόλμη χωρίς αφηγήματα και γύρω-γύρω.
Την Αλήθεια και εσύ ε;
Τη βρήκες;
Τι την ήθελες;
Γιατί την προτίμησες;
Ήσουν ευτυχισμένος ή ένιωθες όσο μόνος όσο νιώθω εγώ; Θα είμαι και εγώ αυτό που ήσουν, που θέλω όσο τίποτα να ακολουθήσω τα δικά σου βήματα; Ή η αναζήτηση της γνώσης σε κατέβαλε;
Θα σε ρωτούσα τόσα πράγματα. Βλέπω πως ήσουν το πιο σχετικό άτομο να ρωτήσω, τελικά. Μα δεν πρόλαβα. Είχες στην αγκαλιά σου την αλήθεια.
Και τελικά μας άφησες με αυτήν. Εμάς τους ξένους. Αυτή ήταν η μόνη φίλη σου.
(Καλή ανάπαυση, Γ.Σ.
Θα μου λείψεις και ας μη σε ήξερα.)
