Ο χρόνος εδώ, κυλάει μπροστά μας μαζί με τα μακρινά μέρη που θα είμαστε σε λίγο καιρό, οι ανθρώπινες συζητήσεις θα αλλάξουν, δεν πιστεύω να σε πειράζει που θα φύγεις, να άνοιγες τα μάτια σου νωρίς.
Είναι που εχεις μαλακώσει και σου είναι απίστευτα δύσκολο να είσαι ολομόναχος σε κάτι.
Μα τα μακρινά μέρη μας φωνάζουν. Μακρινά, κάποια παλιά κοντινά αρχίζουμε και το χάνουμε και χανουμε την ουσία μαζί με τους εαυτούς μας. Μετριόμαστε στα δάχυλα πια, με νοιάζει αυτός κι αυτός κι αυτός. Αλλά τώρα μετράμε σωστά. Πριν το είχαμε χάσει κάπως, τα "σπίτι μου γυρνάω" έδιναν και έπαιρναν.
Το "σπίτι μου" , έννοια αμφιλεγόμενη. Ίσως επειδή πάντα ένιωθες κάπως απόκοσμος, είτε επειδή δεν σκοπεύεις να κάτσεις και πολύ στο όποιο σπίτι. Αυτές οι αυταπάτες στους δυνατούς.
Έμαθα σε βασανίζουν έρωτες και τους μετράς στα δάχτυλα και αυτούς.
Ο καθένας όπως καταλαβαίνει βέβαια, αλλά να τα προσέχεις αυτά. Ναι μεν βγαίνουμε πολλοί, για πόσο όμως δεν ξέρουμε. Θα μου πεις ούτε με τους άλλους ξέρουμε απλά πονάει λιγότερα αν ξαφνικά αρχίσεις να μετράς λιγότερους και κάποια στιγμή μετράς λιγότερους, αν δεν φτάσεις στο σημείο να μην έχεις να μετρήσεις κάποιον γενικώς και κρατάς τα χέρια σου γροθιές.
Να νιώθεις εντελώς μόνος εκεί στο κέντρο της αίθουσας με τις γροθιές. Δεν θα τσακωθείς, -ποτέ δεν τσακώνεσαι με κάνεναν άλλο παρά με τον εαυτό σου-
και θα χορεψεις με τη μοναχικότητα σου, αντέ και με τίποτα τρελλούς. Τους τρελλούς του παρτυ, τους πιο συνειδητοποιημένους που έρχονται να διασκεδάσουν όπως εμείς οι καριερίστες, οι βήμα-βήμα της ζωής δεν θα μάθουμε ποτέ. Για αυτούς τίποτα δεν έχει σημασία, το la vida no vale nada το έχουν μάθει εδώ και πολύ καιρό το λένε στη ψυχή τους από τότε που γεννήθηκαν.
Και εσύ που το κατάλαβες πρόσφατα, δεν πειράζει, έστω τώρα. Τώρα καταλαβαίνεις και σε ακούω να φωνάζεις ένα πράγμα μόνο:
Ι need to dance.
