Ναι, εντάξει. Είναι εκείνο το συναίσθημα που λες πως σε αυτό το κομμάτι της θάλασσας δεν θα κοπιάσεις για μέρα παραπάνω, και τότε βλέπεις ξαφνικά τη θάλασσα να φουσκώνει γύρω σου, από τη μία. Από την άλλη, σου λείπει πάλι όλη η ζεστασιά του κόσμου, η θάλασσα ίσως σου αρέσει πια. Τα κύματα έμαθες να τα δαμάζεις. Είναι που έχεις ταλαιπωρηθεί από το κολύμπι και δεν μπορείς να συγχρονιστείς και με τους άλλους κολυμβητές και κολυμβήτριες.
Η ανεξερεύνητη θάλασσα κάποτε θα τελειώσει, μαζί με τον χρόνο μας. Τον χρόνο που έχουμε για εμάς, το χρόνο που έχουμε για τους άλλους. Εννοείται πως πρέπει να τρέφεις άγρια καταφρόνια για το χρόνο που αφιερώνεις σε άλλους που δεν τόν κέρδισαν. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος και πρέπει να φτάσεις μέχρι τέλους.
Ναι, καλύτερα να βγούμε λίγο στη παραλία να ξεμουδιάσουμε. Θα μπουν οι καταιγίδες σε λίγο. Και τι θα κάνω μαζί σου τότε. Που θα σε πάω;
Καλύτερα να μέναμε για πάντα στη θάλασσα και να γινόμασταν γοργονάνθρωποι.
Μα τότε δεν θα υπήρχε γυρισμός.
Δεν θα μπορούσαμε να τη προδώσουμε ποτέ.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα.
