What's the point?
Η ζωή μας είναι η art-house ταινία που θα έκανε ο Jarmusch στα ειρωνικά, ο Aronofsky στα πιο σκοτεινά, ο Wes Anderson στα ρομαντικά.
Αυτή συνεχίζεται και εμείς εκεί γύρω, ποτέ κοντά της πότε μακριά της, περνάμε με επιτυχία κάθε milestone της.
Και μετά αρχίζουμε να αναπολούμε και να προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε στη πάντα πεινασμένη ψυχή μας γιατί ο χρόνος μας τότε δεν περάστηκε στο optimal σε καθε χρονική περίοδο.
Γιατί στο λύκειο ξάπλώνες μόνος στο γρασίδι με τους Dead Can Dance στα αυτιά σου (παίζει να ήταν μεγάλο σοκ τώρα που το σκέφτομαι, οι πρώτες μου επαφές με τη Lisa και τον Brendan), έχοντας συμβιβαστεί να είσαι ένα highly efficient ρομποτάκι γιατί η Lisa ήταν μακριά για να της γράψεις τραγούδια - για όλα δικαιολογίες.
Και μετά στα αμφιθέατρα χαρμολύπη, όπως σου άρεσε και όπως είχες συνηθίσει. Το σημειωματάριο γεμάτο με πολλά κειμενάκια που κατέληγαν στα κακογραμμένα ποστάκια του βλογ και λίγες σημειώσεις, τα πάρτι λιγότερα από τις προσδοκίες, εκεί "δεν ταιριάζω" και "εκεί δεν κολάω" και οι έρωτες μετρημένοι, κομμένοι και ραμμένοι σαν ένα άβολο κοστούμι.
Μα τώρα...
τα κατάφερες. Οι στιγμές τελείωσαν. Δεν υπάρχουν άλλες, δεν θα χει άλλα αμφιθέατρα να έχεις έμπνευση για ποστ το γρασίδι στο σχολείο ξεράθηκε, οι Dead Can Dance περιοδεύουν, οι έρωτες πέρασαν. Unrequited, πιο requited, αρκετά requited.
Όλοι τους.
Οι στίγμες αναμνήσεις σε λάθος ονόματα φακέλων που περιέχουν φράσεις "ταξίδια με την αγάπη μου" και "ονειρα με την αγάπη μου", μα που καρδιά να αλλάξω το όνομα σε φακέλους στις 4 το πρωί -πιο δίπλα έχει τραγούδια του Brock - αυτά θα βάλω αφού δεν έχω ύπνο και αυτός εξακολουθεί να είναι υπέροχος.
