27.11.14

thinking out loud sessions (part 1)

 Να νιώθεις πως είναι εντελώς παράλογο, να λες αποξενώνομαι, είμαι λάθος μα ταυτόχρονα να θέλεις. Τον εαυτό σου μόνο. Τον εαυτό σου. Αυτόν αγαπούσες πάντα άλλωστε. Αυτού τη παρέα ξέρεις, αυτή η παρέα δεν θα σε προδώσει.




Κι η ζωή σου ένα μάτσο από μικρά σκαλοπατάκια τα οποία πρέπει να ανέβεις. Τα σκαλοπάτια είναι μικρά και κακοφτιαγμένα. Καιρό έχεις να νιώσεις ένα αρμονικό, μεστό και μεγάλο σκαλοπάτι να μπορείς να ξαποστάσεις με ασφάλεια. Κουράστηκες πια να πατάς στις μύτες των ποδιών σου. "Άμα είναι να πατάμε να πατάμε γερά, να το νιώθουμε κάπως γεμάτο". Και κάποια στιγμή η σκάλα θα τελειώσει και το ταξίδι δεν θα φαίνεται τόσο υπέροχο γιατί ο προορισμός είναι


εδώ. Στέκει μπροστά σου. Μπράβο, τα κατάφερες.


Η άβυσσος μπροστά μας, αντε να γυρνάμε πίσω δηλαδή. Και βλέπεις πίσω να ξεπροβάλλουν όλοι οι δαιμονές σου. Ξέρουν ότι έχεις την άβυσσο μπροστά σου. Θα θελάνε πολύ να τους προτιμήσεις, όπως κάνεις πάντα. Θα τους αγνοήσεις, τώρα που κατάφερες να φτάσεις τόσο κοντά.

Τώρα πια δεν έχεις που νας πας. Την άβυσσο την έφτασες νωρίς. Ίσως θα είχε νόημα να πήγαινες λίγο αργότερα, να μη βιαζόσουν όπως πάντα,να πήγαινες λίγο πιο σιγά. Μεγάλα σκαλοπάτια δεν βρήκες. Να το ρίσκαρες να καθόσουν στα κακοφτιαγμένα,

πάντα στις πολυτέλειες.

Πότε δεν θα αλλάξεις.
Ίσως επειδή είσαι μοναχοπαίδι και συνήθισες να σου κάνουν όλα τα χατήρια.

Ζήτα τα απ'την άβυσσο.

Ζήτα τα τώρα

που έφτασες νωρίς.