Ο καιρός, η διάθεση, η ζωή η ίδια.
Τότε που κάναμε σχέδια να εξαφανιστούμε
και μας χειροκροτούσε η ίδια η φύση.
Μα τώρα πια μας στέλνει καταιγίδες και μπουρίνια.
Και ένα μεγάλο βουητό, το θόρυβο των ανθρώπων την κατάρα της τετελεσμένης ύπαρξης.
Το σχέδιο σχηματισμένο χρόνια και γυρισμός δεν υπάρχει. Είπα 'πότε' είπες 'που' και φεύγουμε. Για το βασίλειο των ονείρων μας. Όνειρα μηνών, ετών. Όνειρα Μαζί.
Μα στο ταξίδι κουραζόμαστε. Ίσως δεν βοήθησε πως πήρες απλά τη βαλίτσα με τα βιβλία σου, ίσως απλά δεν είμαι τόσο έμπειρος στο να δαμάζω αυτή τη φύση που δεν μου φέρεται ευγενικά.
Τα ονειρά μας αλλάζουν μορφές και από Όνειρα Μαζί γίνονται σιγά σιγά Όνειρα Ξεχωριστά. Μα έχουν αρχίσει να μ'αρέσουν τα βιβλία σου και εσύ κάπως τα έχεις καταφέρει με τη φύση και πονάμε και δεν είναι ότι μπορούμε να απομακρυνθούμε τόσο εύκολα στο μικρό νησί που μένουμε.
"τα βιβλία σου είναι βαρετά", "βαρέθηκα να σε βοηθάω να στήνουμε σκηνές κάθε βράδυ". Την ξερετε τη κατάληξη. Ο καιρός της αγάπης πίσω μας ο καιρός της μοναξιάς μπροστά μας.
Ο καιρός του μαζί, ο καιρός του ξεχωριστά.
Της λιακάδας και της μεγάλης καταιγίδας.
