Επιρρεπής στη μοναξιά πια. Χωρίς να υπάρχει κάποιος προφανής λόγος. Το λέει και ο τιτλός δηλαδή, λόγος ιδαίτερος δεν υπάρχει. "Μπορείς να μιλήσουμε;" στον ένα, στον άλλο στον τρίτο.
Κανείς δεν μπορεί όμως και αρχίζεις να θυμάσαι τις εποχές που δεν ήθελες και κανέναν τελικά με ένα μόνιμο εκκωφαντικό peace of mind που κυρίευε τις σκέψεις σου.
Και το soundtrack είναι εδώ, δεν λησμονήθηκε. Πάντα ήταν εδώ, πάντα θα είναι.
Που η μεγαλύτερη παρηγοριά ήταν ακριβώς η ύπαρξή του. Οτι και να απογίνω, θα χω πάντα το κομμάτι. Η μεγαλύτερη ευτυχία που μπορείς να έχεις. Συναισθηματική πληρότητα. Διότι δεν είναι απαραίτητο να είσαι γεμάτος από πάρα πολλά συναισθήματα.
Μπορείς απλά να έχεις πολύ λίγο χώρo.
Να λες, "μέχρι εδώ μπορώ, παιδιά. Γέμισα, δεν χωράνε άλλα στο σακί μου" Θα γεμίζω συναισθηματικά από το κομματάκι τέχνης που με ενδιαφέρει. Άντε να κουβαλήσω ανθρώπους και ζωή.
Ο καθένας όσο μπορεί, αν μπορεί, όπου μπορεί.
La vida no vale nada.
