Πλειστόκενον, αλλιώς.
Αναρωτιέμαι αν είναι όνειρο αυτό. Φιλοσοφίες, διδαχές, μα έτσι το κάνανε οι άλλοι και άμα σου τύχει αυτή η κατάσταση "θα σου πω εγώ" πως αντιμετωπίζεται. Οι λέπτομέρειες σου λίγη σημασία έχουν.
Αγάπη, στοργή.
Λησμονιά.
Θα μείνουν όλες οι στιγμές μας λησμονημένες, άμα το θελήσουμε. Κλειδώμενες σε συρτάρια και σκληρούς δίσκους.
Μα εκεί, αυτή η επίμονη. Άφησε με μόνο, να υπάρχω και να μη ζω - γιατί πως ζει κανείς χωρίς εσένα; - υπάρχει απλά. Που επέμενα να φύγεις αντί να σε παρακαλάω να μείνεις στην αγκαλιά μου για πάντα. Για αυτή την αιωνιότητα και την επόμενη και μια μέρα ακόμη.
Μάζι θα ζήσουμε για πάντα, για πάντα.
Για όσα σημαίνει για εσένα το πάντα, τέλος πάντων δηλαδή. Ακόμα και αν αυτό είναι μια μέρα μόνο.
Και σήμερα τα παράσημά μου ήρθαν. Μπράβο μου, πάλι τα κατάφερα. Στον απλόικο τους κόσμο είμαι πρώτος με διαφορά. Μια χαρά τα καταφέρνω.
Εσένα κόσμε μου,
σ'αφήνω τελευταία επικίνδυνα. Σ'αφήνω και θα σου γίνω μια ξεθωριασμένη ανάμνηση.
Θα με ρουφήξει ο δικός τους.
Δεν θα έχει σημασία πια πως σ'αγαπάω, δεν θα μπορώ να σου φώναξω "γύρνα πίσω δεν το εννοούσα".
Βέβαια, κι όταν έπρεπε να το πώ δεν τό είπα.
Και δεν θα χω κάτι να πω μετά.
