(Αν θέλετε κομμάτι, βάλτε bvdub. Αυτός θα μας μιλήσει σήμερα άλλωστε)
Τόσο μακριά από το σπίτι. Στη Βαβέλ, στη Βαβυλώνα, στη Ρώμη.
Μα έχει τη παρηγοριά της η Βαβέλ.
Κανείς δεν θα σε βρει ποτέ εδώ. Θα μου πεις βέβαια, κάτσε να ψάξει κάποιος. Πως θα σε βρει άμα δεν ψάξει; Συμφωνώ. Θα κουραστεί, θα ταλαιπωρηθεί,
θα έρθει και αυτός μαζί σου στην βαβέλ σου. Και έτσι όπως είστε χαμένοι απ' τους άλλους, θα βρεθείτε μεταξύ σας. Και θα τα θυμηθείτε όλα αυτά που ξεχάσατε για τόσο πολύ καιρό. Θα σε κάνει να θυμηθείς πως δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά ομορφιά στην καρδία σου και θα σε προλάβει πριν τη κλειδώσεις μακριά. Και θα σε μάθει να αισθάνεσαι, να νιώθεις, να αφουγκράζεσαι.
Βέβαια κι αν δεν έρθει να σε βρεί, πάλι θα περιμένει στη δική του Βαβέλ. Παρά το μότο του μπλόγκ δυσκολά ενώνονται αυτές. Μεταξύ μας δηλαδή.
"Εγώ θα περίμενα, εγώ θα περίμενα", θα φωνάζουμε ο ένας στον άλλο απ τις ψηλές Βαβέλ μας, λίγο πριν λιποτακτήσουμε.
Εμείς φταίμε.
Να τις χτίζαμε λίγο πιο κοντά, στη τελική. Οι δικές μας σχεδόν δεν φαίνονται με γυμνό μάτι. Άσε που μαζευτήκαν σύννεφα πολλά τελευταία και οι φωνές μας δεν ακούγονται. Οι μόνες αναμνήσεις είναι απ'το σπίτι μας στον ουρανό.
Το θυμάσαι άραγε που ξυπνάγαμε εκεί; Εγώ θυμάμαι κάθε στιγμή σαν χτες. Ακόμα το ονειρεύομαι. Ακόμα μπορώ να στο βρώ άμα μου το ζητήσεις, δεν με νοιάζουν τα σύννεφα, ξέρω τον ουρανό καλά.
Γιατί πες ναι.
Να λέμε συνέχεια πως αγαπάμε, πως νοιαζόμαστε. Να το δείχνουμε κιόλας που και που όμως, ε. Όχι με τη καθημερινή στοργή και θαλπωρή. Αυτές υπάρχουν σε περίσσευμα στο δικό μας ουρανό. Αλλά με την παραμονή, την αγωνία. Τη λαχτάρα.
"Ξέρω πως είναι" σε ακούω να λες.
Μη λες ότι ξέρεις. Όσο η λαχτάρα συνεχίζεται θα μαθαίνεις καθε μέρα και καλύτερα. Μέχρι που θα γίνεις ειδικός και θα λες περήφανα στους φίλους "από λαχτάρες μάθαμε, φτάνει, τώρα θέλω θαλπωρή, δώστε μου". Φρόντισε να έχεις κανα δυο να αντέχουν τις λαχτάρες. Αλλιώς θα ξεμείνεις με τον εικονιζόμενο, ο οποίος θα σου βάζει λέξεις για τα ποστ στο μπλογκ. Τον μόνο σου φίλο.
Και μετά θα ρθει η σιωπή. Το παρελθόν θα εξαφανίστεί, και εσείς θα σκορπίζετε τις ζωές σας σε μέρη μακρινά, παρ'όλο που το θυμάσαι σαν χτές που τα "για πάντα" και τα "το μέλλον είναι δικό μας" έδιναν και έπαιρναν. Το μέλλον σας θα μπορούσε να ναι τόσο όμορφο.
Προσπαθήσατε τόσο πολύ.
Αχ και να μπορούσατε να τα κάνετε όλα πάλι.
