" Η σημερινή αποστολή είναι απλή. Απλά βγες έξω και ανέβα στο λεωφορείο.
Δεν έχει σημασία ποιό λεωφορείο. Όποιο έρθει πρώτο. Ανέβα και φύγε μακριά. Κατέβα στο τέρμα αφου ευχαριστήσεις τον οδηγό και ξάπλα και προσπάθησε να πεθάνεις. Απλά περίμενε μέχρι να γίνει αυτό. Σε ποιόν θα λείψεις;
Αλήθεια, σκέψου το. Αν πήγαινες στη μέση του πουθενά και έκλαιγες μέχρι τέλους, ποιος θα ήταν ο πρώτος που θα σκεφτόταν πως λείπεις;
Παρ'τον τηλέφωνο! Κι αν θέλει να πάρετε παγωτό μαζί; :) "
του Joey Comeau
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η επόμενη αποστολή δεν είναι όσο απλή όσο η προηγούμενη. Το παγώτο ήταν φράουλα που σ'αρέσει, μέχρι και ο οδηγός στο λεωφορείο ρώτησε "τι έχεις", ασε που έφτασε στην ώρα του στο μέρος να πεθάνεις. Πάλι κενό όμως, γιατί το παγωτό τελείωσε. Δεν γίνεται να τρως όλη τη μέρα παγωτά, θα παχύνεις και μετά θα λες πάμε για παγωτό και θα σου δίνουν διαίτης ή frozen yogurt. Άσε που θα γίνεις χοντρούλης σαν μπάλα και δεν θα σε θέλουν πια καθόλου να πάνε μαζί σου για παγωτό. Ούτε θα χωράς στο λεωφορείο και ο ευγενέστατος οδηγός θα σου λέει "συγνώμη κύριε, δεν θα σας πάρουμε. Πρέπει πληρώσετε το ειδικό εισιτήριο για χοντρούς που κάνει πολλά λεφτά." Και τότε συνειδητοποιείς πως ούτε λεφτά έχεις, αφου για να κάνεις τις τουρ στα λεωφορεία και να το παίζεις κατάθλιψη σε διώξαν από τη δουλεια που πρέπει να είσαι 8 με 6 και για να αποκτήσεις τη fancy 8 με 6 δουλειά σε περιζήτητο μέρος θυσίασες πολλά: τα άτομα για παγωτό είναι λίγα πια, τα γυμναστήρια τα άφησες αφου δουλεύεις 8 με 6 και να ξεκουραστείς έχεις ξεχάσει πως είναι αφου δεν έχεις πια το σπιτάκι στη θάλασσα (το πούλησες καιρό τώρα). Είχες στόχους, όνειρα με κυριότερο τη δουλειά 8 με 6. Δεν υπήρχε χρόνος για λεωφορεία και αιώνια παγωτά φράουλα.
Τώρα πια μόνο αυτά σου έμειναν. Συμβιβάζεσαι. Λές οκ, δεν με παίρνετε στο λεωφορείο αφου πήρα πέντεξι κιλάκια, θα βρώ πως να ταξιδεύω. Σκέφτεται λαθρεπιβίβαση, μα άμα τον πιάσει ελεγκτής θα τον πετάξει σαν μπαλίτσα έξω από το λεωφορείο... Το ξανασκέφτεται και λέει, μα αφού έτσι θα πεθάνει. Έτσι και αλλιώς δεν χρειάζεται προορισμός και τόσο πολύ. Αυτό δεν θέλαμε στη αρχή του κειμένου;
Ας μη το κάνουμε gore το κείμενο με dutiful ελεγκτές εισιτηρίων!
Συγκεντρώσου, συγκεντρώσου...
Με τα ποδαράκια του λοιπόν, αρχίζει τις περιπλανήσεις του. Προχωράει προχωράει φτάνει σε μια μεγάλη ερημιά (εφάμιλλη με εκείνη της καρδιάς του)... τσούπ αδυνάτισε ξανά, λεφτά για παγωτά να ξαναπαχύνει δεν υπάρχουν άλλα, δουλειές δεν τον θέλουν αφού όλοι ξερουν πως δεν τηρεί deadline και φεύγει για πάγωτό όποτε του καπνίσει και με τα ατομά του χάθηκε. Άσε που τα παγωτά μάλλον καταργήθηκαν και έχουν ξεσκιστεί όλοι στα frozen yogurt :(
Και μένει εκεί να τα σκεφτεί αυτά αδυνατισμένος και όμορφος, ηγέτης στην ερημιά του.
Μένει εκεί...
Εξερευνεί...
"Δεν έχει καμιά στάση λεωφορείου να δω κάποιον;", ρωτά.
Έστω τον ευγενικό κύριο οδηγό που τον έφερνε στην ώρα του οταν ήθελε να πεθάνει, να του δείξει πόσο αδυνάτισε. Κάτι.
Μα δεν υπάρχουν στάσεις λεωφορείες στην ερημία του ( by the way, εφάμιλλη με εκείνη της καρδίας του, μη ξεχνιόμαστε).
Και πεθαίνει εκεί, αδυνατισμένος και με την τελευταία γεύση στο στόμα το παγωτό φράουλα.
Α ναι ούτε κινητό έχει γιατί το ξέχασε στο μακρινό του σπίτι. Τους την είχε σπάσει σε όλους γιατί δεν το σήκωνε.
Ναι τέλος είπαμε....
Τελείωνε!
...
πφφφ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
μμμμ, η μήπως να γυρίσει για frozen yogurt?
to be continued (λεμε τώρα :) )
