Ακούγοντας το ομορφότερο τραγούδι που υπήρξε ποτέ, θυμάμαι στο λύκειο που ξάπλωνα στο χορτάρι και κοιτούσα τον ουρανό, πιστεύοντας πως η απομόνωση και η ερήμωσή μου θα είναι παντοτινή.
Ψυχοσύνθεση.
Το καρναβάλι σου τελειώνει, ένα άλλο αρχίζει και εσύ 5 χρόνια μετά πάλι με τον ίδιο τρόπο κοιτάς τον ουρανό και φαντάζεσαι φιγούρες, αναρωτιέσαι που να είναι άνθρωποι που ήξερες παλιά, ακόμα ακόμα και άνθρωποι που ξέρεις τώρα αναρωτιέσαι που είναι, βλέπεις είναι μακριά σου. Και γενικά είναι μυστήριοι. Γεμάτοι ενδιαφέρον και παραξενιές.
Μη το παρακάνουν όμως ε. Λίγο μέτρο να κρατήσουν. Καλές οι παραξενιές αλλά προσεκτικά. Άνθρωποι είμαστε. Γιατί μυστήριο μυστήριο, νιώθεις λίγο στην απ'έξω. Και αρχίζεις να κάνεις όνειρα που ξεχνάς να τους βάζεις μέσα. Και νιώθεις ένοχος. Λές, α ναι πρέπει να βάλω και άλλα άτομα στα ονειρά μου. Ευτυχώς τα ονειρά μου είναι ευρύχωρα, περάστε κόσμε! Σύγνώμη που σας ξέχασα, δεν το ήθελα φυσικά.
Όπως το παλιό μου όνειρο. Που έλεγα θα γνωρίσω τη Lisa και θα της γράφω τραγούδια για να τραγουδάει και τι παράξενος αυτός ο Brendan που ήταν με τέτοιο Πλάσμα και την άφησε. Τι και αν η Lisa είναι λίγο μεγάλη για της γράψεις μουσική εσύ τι κι αν τελικά εσύ δεν ξέρεις να γράφεις μουσική; Δεν είναι ένα προβληματάκι;
Μα στο όνειρο μου ήμουν μόνος μου. Είναι που έχω μάθει να ονειρεύομαι μόνος μου.
Ψυχοσύνθεση, ψυχοσύνθεση. "Θέλω να τα ταξιδέψω σε όλο το κόσμο" ή τραγούδια για πνεύματα στη κυρία Gerrard; Ποιο όνειρο επικράτησε τελικά;
Ποιά όνειρα θα επικρατήσουν τελικά γενικότερα;
Με ποιούς μέσα;
Να ονειρεύεσαι όπως έχεις μάθει,
που να αλλάζεις τώρα.
