It won't be very long

Και το σκεφτόμουν συνέχεια: δεν γίνεται να ζήσεις για πάντα, δεν γίνεται να ζήσεις για πάντα. Γιατί πάντα στις στιγμές μελαγχολίας θα επιστρέφεις να καταστρώνεις σχέδια για μετά. Και συνήθως να τα εκτελείς καλά. Να χαίρεσαι για αυτό, να είσαι περήφανος. Να πιστεύεις πως οι ανθρωποί σου δεν σε καταλαβαίνουν και πολύ παρόλο που οι ίδιοι πιστεύουν πως σε έχουν αποκρυπτογραφήσει πλήρως.

Τι υποκριτική στάση, τι λάθος στάση ζωής. Άσχημο να επιζητάς την αναγνώριση, αλλά απ'την άλλη άσχημο και να μη τη λαμβάνεις. "Αφού όλα καλά τα κάνω", σε ακούω να λες. "Είναι άδικο."

Και τα σχέδιά σου πάνε τέλεια και η ζωή σου η άρτια εκτέλεση ενός μεγαλοπρεπούς σχεδίου.

Του δικού σου.

Και όσο και αν σου φαίνεται υπερβολικά εφετζίδικο, πάντα ήθελες να ανεβάσεις το κομμάτι στο μπλογκ.

Όχι άλλες αυταπάτες.

Όλα θα πάνε με το σχέδιο.

Όλα θα πάνε καλά.