Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ικανότητα που έχουν οι Mono να ταξιδεύουν τον ακροατή στους δικούς τους κόσμους και στις δικές τους Οδύσσειες, να δημιουργούν τοπία και να σε κάνουν να φαντάζεσαι εικόνες. Που συνήθως έχεις συνδέσει με συναισθήματα, που περνούν μπροστά σου και νιώθεις υπέροχα γιατί νιώθεις ευπρόσδεκτος στον δικό τους κόσμο. Ακόμα κι αν τους βλέπεις να κυλιούνται στα πατώματα, ακόμα κι αν τους βλέπεις να έχουν κάτι περίεργα κρουστά, ακόμα κι αν δεν σε χαιρετάνε κάν όταν φεύγουν και λές θα περιμένουμε (μάταια) μέχρι τις τρεις για encore αλλά ξέρεις πως δεν θα ξαναβγούν (επρεπε να πάμε και Θεσσαλονίκη).
Μα τις εικόνες που μοιράστηκαν μαζί σου δεν θα σου τις πάρει κανείς.
Είναι δικές σου για πάντα.
"Music is emotion", που λέει κι ο Taka. Άρα μπορεί να κυλιέται στο πάτωμα της σκηνής και όπου αλλού θέλει.
ΥΓ1 : Στις πρώτες νότες του "Burial at Sea" με διαπέρασε ένα ρίγος. Είδα τα ονειρά μου, μα και τη ματαιότητά τους. τη κατάληξή τους. Επιβεβαίωσα πως το "Hymn to the Immortal Wind" είναι το ομορφότερο album που έχω ακούσει ποτέ μου.
ΥΓ2 : Σε ευχαριστώ που ήρθες. Άλλα 99.
