Είναι παράδοξο.
Γιατί ένα καιρό που η μεγαλύτερη επιθυμία μου ήταν να σε πετύχω στα όνειρά μου έβλεπα ότι αρλούμπα μπορείς να φανταστείς.
Μα τώρα δεν βλέπω πια αρλούμπες. Δεν βλέπω πια τα τυχαία απομεινάρια της ψυχής μου.
Και σίγουρα δεν θα σε κατέτασσα ως ένα τυχαίο απομεινάρι της ψυχής μου.
Τα ταξίδια μου με τρένα σε ράγες που δεν τελειώνουνε ποτέ, τα μέρη που μας είχαν υποσχεθεί, αυτά ναι. Τα ταξίδια με τον Πάγο, με το χιόνι, με τα ποτάμια που δίστασα να πάω να κολυμπήσω όταν με φώναξαν οι φίλοι μου,τα μέρη που δεν έζησα γιατί ήταν μετά το ποτάμι με το κρύο νερό και εμένα δεν μ’αρέσει το κρύο νερό και το κρύο νερό με κάνει να κρυολογώ και πρέπει να προστατευτώ να μη κρυώσω και αρρωστήσω (από τι αλήθεια) και οι φίλοι κολυμπάνε μακριά,
πόσο πίσω έχω μείνει, θεέ μου.
Αυτά ναι.
Όχι εσύ.
Και στα όνειρα μου σου μιλάω και η ψυχή μου λάμπει με τον ίδιο τρόπο που λάμπει σε αυτόν τον υπερεκτιμημένο ψηφιακό μα καθόλα πραγματικό κόσμο. Και κάνουμε συζητήσεις, με τον τρόπο που κάνουμε συζητήσεις με τον τρόπο μας, τις δικές μας συζητήσεις ντε. How we roll, όχι how they roll.
Και όταν ξυπνάω τις ξεχνάω.
Αρχίζω να αναρωτιέμαι μήπως δεν τις έκανα ποτέ και αναρωτιέμαι γιατί να μη θυμάμαι κάτι, πιστεύω δεν το αξίζω. Μα συζητάμε, συζητάμε, συζητάμε και σε πάντα σε ρωτάω,
"μικρή σιγουρέψου πως ξέρεις που πάμε ε, δεν το χω και πολύ με τις διαδρομές.".
Και το βλέμμα σου γίνεται μελαγχολικό. Γιατί μάλλον ούτε εσύ ξέρεις που πάμε τελικά ή μήπως το έχεις ξεχάσει αλλά δεν μου το λες για να μη με στεναχωρήσεις.
Και το ονειρό μου σβήνει. Καμιά φορά αναρωτιέμαι πως αν μελετήσω πολύ και μάθω απ’έξω τη διαδρομή δεν θα χρειαστεί να σε ρωτήσω και το ονειρό μου μαζί σου θα αργήσει να τελειώσει και επιτελούς να θυμηθώ
τι λέμε πια σε αυτά τα ονειρά μας.
How we roll.
Όχι how they.
Πάντα τα είχαμε διακριτά το "εμείς" και το "αυτοί".
(το "εμείς" στα όνειρα)
