Ταράχτηκες ε. Το βλέπω εγώ δεν με ξεγελάς. Αλλιώς τα περίμενα λιγάκι, σ’ακούω να λες. Κάπως πολλά έχω αποκτήσει τελευταία, πιο πολλά απ’ότι μπορώ να κουβαλήσω, σ’ακούω να λες.
Και δεν είναι πως δεν χαίρεσαι. Χαίρεσαι και πολύ μάλιστα. Γιατί είναι η σειρά σου να χαρείς, η σειρά σου να κερδίσεις. Να το δουν και οι άλλοι δηλαδή, δικός μας είναι κι αυτός χαίρεται, τον βλέπουμε που αγγαλιάζει η ψυχή του, νικάει, τα καταφέρνει. Και σε εγκρίνουν. Μπράβο, είμασταν σίγουροι πως θα πετύχεις, θα τα καταφέρεις θα τον βρείς τον δρόμο σου.
Τον προορισμό σου.
"Θα τον βρεις το δρόμο σου". Τι αστείο. Που για να πας απ’το μέρος Α στο μέρος Β κατεβάζεις χάρτες απο δορυφόρους λες κι ετοιμάζεις στρατηγική πολέμου. Και φτάνεις αργοπορημένος και αρχίζεις δικαιολογίες. "Συγνώμη, είχε κίνηση, άργησα να ετοιμαστώ". Αντί να πεις ένα: χάθηκα δέκα φορές, δεν ήξερα πως να έρθω. Ούτε πως να γυρίσω ξέρω, για αυτό βοηθήστε με, δείξτε μου πως να γυρίσω καλύτερα. Πάλι θα κατεβάσεις τους χάρτες σου για να πας απ’το Α στο Β, γιατί ποτέ δεν ξέρεις που είναι το Β και περιπλανιέσαι, τριγυρνάς στη πόλη μόνος μέχρι να βρείς το Β και το Β αρχίζει να σε στοιχειώνει, να σου γίνεται εμμονή. Μα δεν γίνεται χωρίς Β. Και το δικό σου Β όλο προβλήματα σου βγάζει μια το ένα μια το άλλο, συμβιβάσου με το Β σου. Ίσως να μη ταράζεσαι και τόσο όταν το ζητάνε να το πεις. Θα το λες με καμάρι γιατί θα αγαπάς το Β σου. Γιατί πως θα γίνει αν δεν αγαπάς το Β σου, αν δεν αγαπάς αυτό που θα έχεις, αυτό που θα σου μείνει για όταν φτάσεις. Άλλωστε και γιατί να ταξιδέψεις τελικά;
Να τους διαβάζεις καλά λοιπόν τους χάρτες. Τους καλούς να παίρνεις, τους καινούργιους.
Nα μην αργείς.
