Από τον βαθύ ωκεανό με πλησίασε μια σταγόνα,
Ψιθυρίζοντας, Σ’αγαπάω, σ’αγαπούσα πολύ πριν πεθάνω,
Έχω ταξιδέψει από πολύ μακριά για να μπορέσω να σε κοιτάξω, να σε αγγίξω,
Γιατί ούτε να πεθάνω δεν μπορούσα αν δε σε κοίταζα μιας
αφού θα φοβόμουν πως θα σε έχανα μετά.
Τώρα που γνωριστήκαμε, κοιταχτήκαμε και είμαστε ασφαλείς,
Επέστεψε στον ωκεανό ειρηνικά αγάπη μου,
Αφού και εγώ κομμάτι του ωκεανού είμαι, αγάπη μου, μη νομίζεις πως είμαστε τόσο διαφορετικοί,
Θαύμασε την αρμονία, τη συνοχή των πάντων, πόσο τέλεια είναι όλα!
Μα όσο για μένα, για σένα, η ακαταμαχητη θάλασσα θα μας χωρίζει για πάντα,
Για λίγο καιρό θα μας κρατάει μακριά, μα δεν θα μας κρατήσει μακριά για πάντα...
Μην είσαι ανυπόμονη να ξέρεις δοξάζω τον αέρα, τον ωκεάνο και τη γη,
Κάθε ηλιοβασίλεμα για σένα, αγάπη μου.
Γουόλτ Γουίτμαν,
