Θυμάμαι που μια μέρα ξύπνησα και τα βρήκα όλα βαμμένα στο χρώμα της ξεχασμένης μας αγάπης.
Το χρώμα της φθινόπωρο, η υφή της βελούδινη. Έτσι ήταν η αγάπη μας, έτσι ήμασταν και εμείς, μπορεί να είμαστε ακόμη, πόσο να αλλάξαμε. Θυμήσου πως ήσουν και εσύ. Πως ήσουν πριν κλειδώσεις την καρδιά σου σε μέρος σκοτεινό και κρύο. Και τώρα θυμάσαι, το τοπίο σε βοηθά. Γιατί σίγουρα θυμάσαι πως ήταν η ξεχασμένη μας αγάπη και το χρώμα της είναι παντού σήμερα που φθινοπώριασε και διπλώνεις origami με την αιώνια λύπη που έχει η ψυχή σου, λες και έχεις υποστεί τη μεγαλύτερη συμφορά του κόσμου και μόνο εγώ σε καταλαβαίνω έλεγες, πριν ερθεί η Λήθη.
Και πότε θα έρθεις να με βρείς, ακούω μέσα μου; Και μη με ξεχάσεις, μη με αφήσεις να χαθώ. Το χω αυτό χάνομαι συνέχεια, έλεγες. Πάντα κάτι έχανες. Από τη χτένα για τα μαλλιά σου, μέχρι την καρδιά σου, μέχρι που μια μέρα αποφάσισες να τη κλειδώσεις για να σαι σίγουρη. Μη τυχόν και τη βρεί κανείς, τι λες τώρα τι πράγματα είναι αυτά, πως θα του εξηγήσεις, πως θα τον κάνεις να καταλάβει. Δύσκολα είναι αυτά για σένα, ειδικά τώρα που φθινοπώριασε και όλα γύρω έχουν το χρώμα της ξεχασμένης μας αγάπης.
