Τον παρακινούσε μια παράξενη επιθυμία. Ειδικό στις επιθυμίες δεν τον έλεγες βέβαια, αλλά συμβιβαζόσουν. Έλεγες κάτι θα ξέρει, δεν μπορεί, τον έβλεπες εκεί σοφό να μοιράζει συμβουλές στον κόσμο, σε σαγήνευε, σε μάγευε λιγάκι με την αύρα του.
Λίγα ήξερε όμως. Και τις συμβουλές του τις βάσιζε στο θυμικό του και στις στιγμές του. Τις στιγμές που είχε ζήσει. Ή θα ήθελε τέλος πάντων γιατί κάποιες έμειναν μόναχα όνειρα. Αλλά τέτοια ζήταγε ο κόσμος να ακούσει. Έχετε ζήσει, κύριε; Πείτε μας και εμάς. Δεν έχετε ζήσει; Να τα κρατήσετε για τον εαυτό σας τα όνειρά σας και να μη μας πρήζετε και πολύ, να τα βράσουμε τα ονειρά σας, έχουμε δικά μας ανεκπλήρωτα, φτάνει.
Τις στιγμές του. Τις ιεροτελεστίες του, το καρναβάλι του, το τέλος του καρναβαλιού. Γιατί έτσι πάει, αν μας μιλάς για το καρναβάλι να μας μιλήσεις και για το τέλος του. Να μια ιεροτελεστία που πρέπει να θυμάσαι. Να μας πείς πως τελείωσε, τι έγινε όταν έβγαλες τη στολή του κλόουν που φοράς κάθε μέρα, τι έγινε όταν έβγαλες την αστεία μάσκα σου, τι έγινε όταν αποσύρθηκες στα ιδαίτερα σου. Όποια και αν είναι αυτά. Πως ένιωθες. Πως ένιωθες να μας πεις και τελείωνε με τις συμβουλές σου γιατί βαρεθήκαμε.
Πως να ένιωσες στο τέλος... Το τσίρκο μαζευόταν, η πόλη άδειαζε, τα φρικιά του καρναβαλιού έφευγαν, όχι για πάντα βέβαια αλλά έφευγαν επιτέλους. Και ένιωθες λίγη ανακούφιση, που έφευγαν που θα είχες την ευκαιρία να παίξεις με την Φίλη σου στο πάρκο χωρίς τους παρείσακτους, γιατί τώρα δεν είχε τι να φοβηθεί, τα φρικιά έφυγαν, το καρναβάλι τελείωσε. Ίσως να σου κράταγε το χέρι για λίγο η Φίλη σου και να ήσουν ευτυχισμένος για κάνα μήνα στάνταρ. Και τότε έτσι ήσουν, θυμήσου.
Μόνο να σε πίστευε έλειπε, να σε εμπιστευόταν λιγάκι, να ήταν σίγουρη πως θα τη προστατέψεις απ’όλα τα φρικιά του κόσμου, πως δεν θα αφήσεις να πάθει κανένα κακό, πως θα είσαι εκεί για Αυτήν, πως όποιο καρναβάλι και όποια κομπανία και να περνούσε απ’την πόλη ποτέ δεν θα επέτρεπες να την πάρει μακριά σου κάνεις στον κόσμο όλο, γιατί Εκείνη τελικά ήταν ο κόσμος σου όλος.
Μα πως να Την πείσεις... Πάντα ήταν δύσκολα για σένα όλα αυτά.
(αλλά τα φρικιά μια μέρα θα γυρίσουν)
